مولانا:کی افسون خواند در گوشت که ابرو پرگره داری نگفتم با کسی منشین که باشد از طرب عاری

درودبرگردان ابیات عربی غزل:بیت 7 تا 11:اَلا یا صاحِبَ اَلْدّارِ، اَدِرْ کَأساً مِنَ الْنّارفَدَفِّینی وَ صَفِّینی وَ صَفْوُ عَیْنِکَ الْجارِیای صاحب خانه، جامی از آتش بگردان،به تمامی مست و خرابم گردان و آن اشک پالوده خود را جاری.فَطَفِّینا وَ عَزِّینا، فَاِنْ عُدْنا فَجَازِینافَأِنّا مَسَّنا ضُرٌّ، فَلا تَرْضی' بِأِضْرارِیحالمان نیکو گردان و عزیزمان بدار، چون خواستیم بازگردیم مجازاتمان کن.همانا بس زیان کردیم، پس (بیش ازین) زیان کردنمان را روا مدار .اَدِرْ کَأساً عَهِدْنَاهُ، فَاِنّا ما' جَحَدْناهُفَعِنْدِی مِنْهُ آثارٌ، وَ اِنِّی مُدْرِکُ ثارِیآن جام که می شناسیمش به گردش آر، ما آن را انکار نمی کنیم،هنوز نشانه های آن نزدم هست، من کوتاهیم را جبران خواهم کرد.اَدِرْ کَأساً بِأَجْفانِی فَدا رَوحِی وَ رَیْحَانِیِوَ اَنْتَ الْمَحْشَرُ الْثّانِی فَاَحْیَیْنا بِمِدْرارجام را بر پلک چشمانم به گردش آور، جان و تنم فدا باد.تو رستاخیر دومی، پس به ابر پربار کرمت زنده مان گردان.فَأَوقِدْ لِی مَصابِیحی وَ ناوِلْنِی مَفاتِیحیوَ غَیِّرْنی وَ سَیِّرْنی بِجُودِ کَفِّکَ الْسّارِیچراغ هایم بیافروز و کلیدهایم به دست ده.دگرگونم گردان و با دست بخشنده ات به پروازم در آر.ابیات 15 و 16:اَلا یَا صاحِبَ الْکَاسِ وَ یَا مَنْ قَلْبُهُ قَاسیاَتُبْلِینی بِأِفْلاسِی وَ تُعْلِینی بِأِکْثَاری؟ای صاحب پیمانه، وی دلی سخت دارنده،(آیا) به تنگدستی ام کشانی و با عطای بسیارت شهره آفاقم (زنده به عشق) گردانی؟لِسانُ الْعُرْبِ وَ الْتُّرکِ هُما فِی کَاسِکَ الْمُزکِفَناوِلْ قَهْوَةً تُغْنِی عَنْ اِعْساری وَ اِیسارِیزبان عربی و ترکی هر دو در پیمانه پالایشگر توست،شرابی بنوشان که از تنگی و فراخی بی نیاز گرداند.بدرود

درودتوجه بدارید کسره در اخر نبم مصرع ها "ی" خوانده می شود. مثلن نیم مصرع اول بیت 11 این گونه خوانده می شود:الا یا صاحب الداری ادر کاسا من الناریبدرود

پیوند به وبگاه بیرونی