مولانا:جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

بله استاد معین ، در آلبوم مسافر و قطعه ی مسافر این غزل زیبا را اجرا کرده اند ...و آن اجرا شد سبب شناخت من از مولانا

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شستهاز دام جهان جسته بازآ که ز بازانیهم آبی و هم جویی هم آب همی‌جوییهم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

اعجوبهء ربانی شمس تبریزی استنامه نوشتن مولانا هم به او معروف است و در تذکره ها آمده است

مخاطب و گوینده ی این شعر کیه؟ اعجوبه ی ربانی یعنی چی

در بیت دوم با توجه به توالی عبارات در مصرع اول، فکر می کنم این طور درست تر و شیرین تر باشه :صد نامه فرستادم صد راه نشان دادمیا نامه نمی‌خوانی یا راه نمی‌دانی

استاد معین چند بیتی از این شعر در مایه دشتی خوندند بسیار زیباست

اولین غزل مولانا

تشابه جالب این شعر با شعری از انوری:جانا به غریبستان چندین بنماند کس باز آی که در غربت قدر تو نداند کسصد نامه فرستادم یک نامه‌ی تو نامد گویی خبر عاشق هرگز نرساند کسدر پیش رخ خوبت خورشید نیفروزد در پیش سواران خر هرگز بنراند کسهر کو ز می وصلت یک جام بیاشامد تا زنده بود او را هشیار نخواند کس

جانا به غریبستان تاچند،زچه میمانی؟بازآی (باز آ)تواز این غربت،تاچند پریشانی؟!صدنامه فرستادم صدراه نشان دادمیا نامه نمیخوانی یا راه نمیدانی

نادر گرامیسپاس ، جستم، یافتم ، به گوش جان شنیدمبسیار بر دلم نشست. همگی به گونه ای در غریبستانیم

بازآ.. بازآ..اجرای استثنایی و زیبای ترانه بازآ توسط شکیلای عزیز در دستگاه همایون همیشه برایم تازگی دارد..پیوند به وبگاه بیرونی

جانا به غریبستان چندین به چه می مانی ...

رضا جان استاد افتخاری در دستگاه نوا گوشه نهفت اجرا کرده اند

به نام اوجانا به غریبستان چندین به چه می‌مانیبازآ تو از این غربت تا چند پریشانیمولانا از دیدگاه مربی عرفان با جان سخن می گوید و این تن خاکی که دارای اسم ونشان است مد نظر او نیست.ای جان در این سرای بی نام و نشان تا کی سرگردان و حیران معطل مانده ای از این آشیان غریب برگرد تا پریشانی و حیرت به پایان رسد. صد نامه فرستادم صد راه نشان دادمیا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانیصدها کتاب و نوشته با صدها آیت و نشانه از طرق مختلف به تو مسیر بازگشت را نشان می دهند ولی تو به آنها توجه نمی کنی و یا نمی خواهی که برگردی !گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواندور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانیاگر به این نشانه ها و پیغام ها توجهی نکنی سرنوشت بالاخره تو را بر سر راه خواهد آورد ولی به دشواری و مصایب متعدد دچار خواهی شد.بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کسبا سنگ دلان منشین چون گوهر این کانیبرگرد زیرا که در آن دنیای ظاهری که همچون قفسی برای توست قدر و مرتبه و ارزشی برای تو قائل نخواهند شد و سعی بر این دارند که تو را محبوس نگاه دارند و از گوهر وجود تو که از معدن جواهرات الهی سرچشمه می گیرد سوءاستفاده ها می کنند!ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شستهاز دام جهان جسته بازآ که ز بازانیاز این بیت به بعد منظور شمس الحق تبریز است و وصف بزرگی او در دیدگاه مولاناای ( نام نمی برد زیرا که دیگر در اسم نمی گنجد)آنکه از قید دل و جان حیوانی آزاد گشته ای و از این قالب های دون بیرون آمده ای و از این دنیای ظاهری خارج شده ای باز در نظرگاه من بیا زیرا که تو از بلند پروازان هستی و من برای آموختن پرواز به تو نیازمندم!هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جوییهم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانیهم آب حیات هستی و هم خود جویبار اتصال به منبع حیاتی و همچنان خودت هم به سوی منبع در حال سعود کردن هستی.هم مقتدر و هم مهربانی و هم خیلی بهتر از این صفات در تو هست.چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جانآمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانیاز تو تا روح آیا فاصله ای هست ؟ آیا تو بالاتری یا روح مجرد ؟ تو همان روح مجرد هستی یا پرتوی از نور خداوندی که بر من تابیده ای؟نور قمری در شب قند و شکری در لبیا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانیتو همچون نور ماه تابان در تاریکی وجود من تابیده ای و وقتی از تو می گویم کام من شیرین می گرددای مربی من ای خدای من تو در میان مربیان یگانه هستیهر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سربازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانیهر آینه از تو زیبایی و شکوه به ما ارزانی می شود و ما دل و جان و سر خویش را در این راه می بازیم هیچ داد و ستدی و بازاری از این معامله پرسود تر و ارزنده تر وجود ندارد.از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردنزهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانیدر ازای جان ناقابل حیوانی ما که در راه عشق تو قربانی می کنیم روح جاوید به ما می بخشی اگر تو به ما زهر هم بنوشانی همان سرچشمهء آب حیات ما وجودهای بی وجود است.

انوری » دیوان اشعار » غزلیات جانا به غریبستان چندین بنماند کسباز آی که در غربت قدر تو نداند کسصد نامه فرستادم یک نامهٔ تو نامدگویی خبر عاشق هرگز نرساند کسدر پیش رخ خوبت خورشید نیفروزددر پیش سواران خر هرگز بنراند کسهر کو ز می وصلت یک جام بیاشامدتا زنده بود او را هشیار نخواند کسقاعدتا مرحوم مولوی در سرودن این غزل زیبایش به این غزل زیبا و حزین حکیم انوری هم نظر داشته است.

در این شعر گوینده خدا و مخاطب بشر استو صد نامه وصد راه کتاب های اسمانی و ادیان هستندو میگه گرنامه نمی خانی ب خودت رجوع کن کنایه از این هست که از خود شناسی به خودا شناسی میرسه ادموگر راه نمیدانی خود انسان شاه راه شناخت. وصال خداست میگه از درون خودت میتونی برسی ب من

این شعر را استاد علیرضا افتخاری در آلبوم غریبستان به صورت آواز در دستگاه نهفت به زیبایی خوانده است. اما در قسمت پیشنهاد قطعه امکان اضافه کردن نیست.

دقیقا همانگونه است که اقای ابراهیم بیان نمودند تمامی اشعار مولانا دارای باطن می باشند و در اصل مولانا در اشعارش تمامی کسانی که مدح انان را می گوید در حقیقت مدح خدا را مینماید که در انان تجلی یافته است.

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی   بهتر است مصراع دوم چنین نگاشته شود تا معنی آن مفهومتر شود: ور راه نمی‌دانی در پنجه­‌ی ره‌دانی   یعنی اگر هم راه را نمی­‌شناسی (جای نگرانی نیست، چون) در پنجه‌ی (شخصِ) راه­‌دان و راه­‌بلد هستی. یا دست تو در پنجه­‌ی اوست و او خودش تو را هدایت می­کند.

  💜 باز هم حضرت #مولانا زبان گویای #حضرت_عشق شده است.باز هم مهربانی بی پایان پروردگار در حق مخلوقش. آنچنان با مهر در پی مخلوقش می‌گردد که تو گویی جایگاه این دو عوض شده است. حضرتش انگار از خود مخلوق بیشتر نگران حال اوست، با واژه واژه ی گفته هایش گویی دارد مخلوقش را تیمار می‌کند، با مهری که از سر غیرت بی حدش است(که به حق چه بی حد پاک و نورانی ست) از او می‌خواهد که از غریبستان امیال و افکار پریشان و سرگردانی برگردد. به او می‌فرماید که ببین چقدر راه نشانت می‌دهم و تو باز گرفتار گمراهی پرخستگی و بی سرانجام خود هستی،و همه‌ی این‌ها را به مانند پدر یا مادری که در جستجوی فرزند گم شده اش است بیان می‌کند. همان‌قدر که نگران مخلوقش است، همان‌قدر هم جایگاه عرفانی او را به خاطرش میآورد، فریاد می‌زند که به خود آ و به اصل خودت که همانا من هستم برگرد، می‌گوید به من برگرد چرا که در محبسی که گرفتارش هستی (یعنی زندان تن و خاک،زندان شهوت‌های پست زمینی،زندان دور افتادگی از آن همه عشقی که پروردگار در نهاد انسان نهاد) کسی ارزش راستین ترا نمی‌داند، به سوی من برگرد که تو یگانه گوهر معدن شناخت و معرفت الهی هستی.به او یادآور می‌شود که دلیل خلق هستی تویی،کجا به دنبال راه رستگاری میگردی؟ هر آنچه هست و دلیل هر آنچه هست خود تویی،علت و معلول خود تو هستی، به خود بیا ، خودت را ببین و بشناس که بین من و تو فرقی نیست.هم آبی و هم جویی،هم آب همی جویی؟|هم شیر و هم آهویی هم برتر از ایشانی!

جناب استاد افتخاری به بهترین نحو، در آلبوم غریبستان با آوازی بینظیر این شعر را اجرا کرده‌اند. 

زبان مولانا رو عموم مردم از جمله خودم بخواهیم خوب بفهمیم برنامه گنج حضور فقط...آقای شهبازی خدمتی دارن به ایرانیا میکنن که میراث ارزشمندی بعد از خودشون قطعاً به جا خواهند گذاشت