مولانا:چو عشق آمد که جان با من سپاری چرا زوتر نگویی کآری آری
❈۱❈
چو عشق آمد که جان با من سپاری
چرا زوتر نگویی کآری آری
جهان سوزید ز آتش‌های خوبان
جمال عشق و روی عشق باری
❈۲❈
چو جان بیند جمال عشق گوید
شدم از دست و دست از من نداری
بدیدم عشق را چون برج نوری
درون برج نوری اه چه ناری
❈۳❈
چو اشترمرغ جان‌ها گرد آن برج
غذاشان آتشی بس خوشگواری
ز دور استاده جانم در تماشا
به پیش آمد مرا خوش شهسواری
❈۴❈
یکی رویی چو ماهی ماه سوزی
یکی مریخ چشمی پرخماری
که جان‌ها پیش روی او خیالی
جهان در پای اسب او غباری
❈۵❈
همی‌رست از غبار نعل اسبش
بیابان در بیابان خوش عذاری
همی‌تازید عقلم اندک اندک
همی‌پرید از سر چون طیاری
❈۶❈
همین دانم دگر از من مپرسید
که صد من نیست آن جا در شماری
من آن آبم که ریگ عشق خوردش
چه ریگی بلک بحر بی‌کناری
❈۷❈
چو لاله کفته‌ای در شهر تبریز
شدم بر دست شمس الدین نگاری
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۲۶۹۰
صوتی یافت نشد!تصاویر
کامنت ها