مولانا:مرا در خنده می‌آرد بهاری مرا سرگشته می‌دارد خماری

این غزل درشب شعر آواژه در انجمن گلبانگ در جنوب کالیفرنیا که با زمینه آیینه برگزار شد خوانده شد همچنین شعر آیینه سیلویا پلات به ترجمه مهرداد بهار در ادبیات و عرفان دیرینه و کهن ایران که قدمت چند هزار ساله دارد آیینه نمود دیدن است آسمان هم آیینه است دریا و جام شراب و دل و شعرهمگی آیینه اند همانگونه که دوست آیینه است

شعری بسیار زیبا سهراب سپهری دارد بنام گل آیینه بسیار اسطوره‌ای و عرفانیشبنم مهتاب می بارد. دشت سرشار از بخار آبی گل‌های نیلوفر. می درخشد روی خاک آیینه‌ای بی‌طرح . مرز می لغزد ز روی دست‌. من کجا لغزیده‌ام در خواب ؟ مانده سرگردان نگاهم در شب آرام آیینه‌. برگ تصویری نمی افتد در این مرداب‌. او ، خدای دشت‌، می پیچد صدایش در بخار دره‌های دور: هستی‌ گذری است از ناپیدایی به پیدائی و انسان آئینه این پیدایش است زیرا این آینه باید مستی کند تا هر لحظه تصویری نو نشان دهد این کار از آینه دیگری ساخته نیست آینه ساز خود اصلا دیدنی نیست زیرا صورت معینی ندارد بلکه هنر این آینه است که ندیدنی را در خود جای می‌‌دهد