مولانا:بیا ای غم که تو بس باوفایی که ابر قطره‌های اشک‌هایی
❈۱❈
بیا ای غم که تو بس باوفایی
که ابر قطره‌های اشک‌هایی
زنی درویش آمد سوی عباس
که تعلیمم بده نوعی گدایی
❈۲❈
در حیلت خدا بر تو گشاده‌ست
تو آموزی گدایان را دغایی
تو نعمانی در این مذهب بگو درس
که خوش تخریج و پاکیزه ادایی
❈۳❈
من مسکین دمی دارم فسرده
ندارم روزیی از ژاژخایی
مرا یک کدیه گرمی بیاموز
که تو بس نرگدا و اوستایی
❈۴❈
بدانک انبیا عباس دینند
در استرزاق آثار سمایی
ز انواع گدایی‌های طاعات
که برجوشد بدان بحر عطایی
❈۵❈
ز صوم و از صلات و از مناسک
ز نهی منکر و شیر غزایی
که بی‌حد است انواع عبادات
و انواع ثقات و ابتلایی
❈۶❈
بدو گفتا برو کاین دم ملولم
ببر زحمت مکن طال بقایی
مکرر کرد آن زن لابه کردن
که نومیدم مکن ای لالکایی
❈۷❈
مکرر کرد استا دفع راهم
که سودت نیست این زحمت فزایی
ملولم خاطرم کند است این دم
ندارد این نفس مکرم کیایی
❈۸❈
سجود آورد و گریان گشت آن زن
که طفلانم مرند از بی‌نوایی
بسی بگریست پس عباس گفتش
همین را باش کاستاتر ز مایی
❈۹❈
دو عباسند با تو این دو چشمت
تلین القاسیین بالبکا
به آب دیده چون جنت توان یافت
روان شو چیز دیگر را چه پایی
❈۱۰❈
که آب چشم با خون شهیدان
برابر می‌روند اندر روایی
کسی را که خدا بخشید گریه
بیاموزید راه دلگشایی
❈۱۱❈
بجز این گریه را نفعی دگر هست
ولی سیرم ز شعر و خودنمایی
ولیکن خدمت دل به ز گریه‌ست
که اطلس می‌کند پنجه عبایی
❈۱۲❈
که دل اصل است و اشک تو وسیلت
که خشک و تر نگنجد در خدایی
خمش با دل نشین و رو در او نه
که از سلطان دل صاحب لوایی
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۲۷۱۰
صوتی یافت نشد!تصاویر
کامنت ها