مولانا:شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی چاره او یابد که تش بیچارگی روزی کنی

روفیا جاناگفت فرعونی اناالحق گشت پست/گفت منصوری اناالحق و برستکافر و مومن خدا گویند لیک/در میان هر دو فرقی هست نیکآن گدا گوید خدا از بهر نان/متقی گوید خدا از عین جان

نیلوفر جان میگوید :خوشا آن صبحی که جان با رهنمایی تو چاره مشکل را بیابد، چاره آن کسی بیابد که تو بیچارگی را روزی و قسمت او کنی، و اما مفهوم آن :در جای جای ادبیات ما شعرایی که حقیقتا فیلسوف بوده اند درباره این پدیده های متناقض نما سخن گفته اند :مثل فقری که در حقیقت ثروت است :اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دلکمترین ملک تو از ماه بود تا ماهیمرگی که در حقیقت زندگی و زندگی که در حقیقت مرگ مکرر است :آزمودم مرگ من در زندگیستچون رهی زین زندگی پایندگی استناکسی ای که در حقیقت کسی است:من کسی در ناکسی دریافتمپس کسی در ناکسی درباختمچالاکی که در افتادگیست:گندم از بالا به زیر خاک شد بعد از آن او خوشه و چالاک شدنادانی ای که اصل جوهر دانایی است:تا بدانجا رسید دانش منکه بدانم همی که نادانمپستی ای که در حقیقت بلندیست:بلندی از آن یافت کو پست شد در نیستی کوفت تا هست شدعدم نمایی که در حقیقت اصل جوهر هستی است:ما عدم هاییم هستی ها نماتو وجود مطلقی فانی نمااینجا نیز شاعر می گوید :چاره او یابد که تش بیچارگی روزی کنیحال دیگر خود رابطه میان بیچارگی و چاره یابی را پیدا کنید دوست عزیز!

کدام شاعر فیلسوف بوده ؟!!

هر شاعری که درباره هستی، ماهیت، خرد، جهان و قوانین حاکم بر آن سخنی درخور اندیشیدن گفته است!

شایسته و بایسته است که آنان را عارف بنامیم.فلسفی خود را ز اندیشه بکشتگو بدو کو راست سوی گنج پشت

گمان نمی کنم هر عارفی فیلسوف باشد و هر فیلسوفی عارف . فیلسوف از خرد و قوانین عقلی صحبت می کند ، ولی عارف از عشق ، در میان شعرا ، هم فیلسوف می بینیم و هم عارف .زنده باشید

معنا و مفهوم شعر را هر چه گشتم نیافتم حتی هیچ جا یک اشاره نیز به آن نشده است اگه معنا و مفهوم بین اول شعر را بفرمائید سپاسگزار خواهم شد

جمع ادبا و عرفا وفلسفا جمعآرام مینشینم در کنج‌ جمعتا که ببینم بشنوم مقصودشانکه ادب و شعر و معرفت بیاموزم ز جمعشانموفق باشید