مولانا:آتشینا آب حیوان از کجا آورده‌ای دانم این باری که الحق جان فزا آورده‌ای

احمقی باشد اگر جانی بمیرد بعد از این  مرگ وجود ندارد هر چه هست تغییر و دگر گونی است و از حالی به حالی درآمدن این در یای جوشان هستی از بقا بر آمده است وجاودانه باقی است . از قضا و از قدر مر عاشقان را خوف نیست  عاشق باهستی یکی است خودش را جدا از هستی نمیداند و اتفاقات  رخ نمیدهند بلکه پاسخ میدهند بنابر این از قضا و قدر که پاسخ مجموعه فکر و سخن و عمل است خوفی ندارد .

صحبت های دکتر دینانی درباره این غزل در برنامه معرفت: پیوند به وبگاه بیرونی

این غزل خیلی روشن آشکار می‌کند که شمس تبریزی انسانی ویژه و کمیاب و یگانه بوده است و جلال دین را نیز مانند خود ویژه و یگانه کرده است و‌شاید راه رهایی ‌و بزرگی و سروری انسان همین تکینه بودن و یگانه شدن است وگرنه مانند دیگران شدن و همرنگ جماعت بودن مرگ و نیستی به بار می آورد