مولانا:در رنگ یار بنگر تا رنگ زندگانی بر روی تو نشیند ای ننگ زندگانی

گر ز آنک زندگانی بودی مثال سنگی // خوش چشمه‌ها دویدی از سنگ زندگانیآنک = آنکه در رسم‌الخط قدیم آن‌جور می‌نوشتند ولی امروز «آنکه» می نویسند. آنکه ضمیر مبهم است، اشاره به حالت و یا چیز معین و مشخصی ندارد. هم چنین فعل جمله ( بودی)‌ در و جه تردیدی صرف شده است که در گذشته هم در شعر و هم در نثر و هم در محاوره به کار می‌رفته است ولی امروزه از بین رفته است و فقط در بعضی لهجه‌های محلی باقی‌مانده است. هر دو جمله، جملهٔ پایه در مصرع نخست و جملهٔ پیرو در مصرع دوم، در وجه تردیدی هستند و یک حالت فرضی و خیالی را بیان می‌کنند. در گذشته اگر کسی حالت فرضی و خیالی و یا رؤیا را در وجه خبری بیان می‌کرد ناهنجاری دستوری به شمار می‌رفت و به خاطر نارسایی گفتار ، از بیان مقصود و معنای خود باز می‌ماند.

سلام - با تشکر از تاریخ ما - میخواستم بدانم در اینجا " آنک " در بیت سوم با چه معنی ای لطیف تر خواهد بود : 1 - به معنی آنکه یا 2- به معنی آنک اشاره به دور در مقابل اینک اشاره به نزدیک . با سپاس