مولانا:از پگه ای یار زان عقار سمایی ده به کف ما که نور دیده مایی
❈۱❈
از پگه ای یار زان عقار سمایی
ده به کف ما که نور دیده مایی
زانک وظیفه‌ست هر سحر ز کف تو
دور بگردان که آفتاب لقایی
❈۲❈
هم به منش ده مها مده به دگر کس
عهد و وفا کن که شهریار وفایی
در تتق گردها لطیف هلالی
وز جهت دردها لطیف دوایی
❈۳❈
دور بگردان که دور عشق تو آمد
خلق کجااند و تو غریب کجایی
بر عدد ذره جان فدای تو کردی
چرخ فلک گر بدی مه تو بهایی
❈۴❈
با همه شاهی چو تشنگان خماریم
ساقی ما شو بکن به لطف سقایی
بهر تو آدم گرفت دبه و زنبیل
بهر تو حوا نمود نیز حوایی
❈۵❈
آدم و حوا نبود بهر قدومت
خالق می‌کرد گونه گونه خدایی
در قدح تو چهار جوی بهشتست
نه از شش و پنجست این سرورفزایی
❈۶❈
جمله اجزای ما شکفته کن این دم
تا به فلک بررود غریو گوایی
غبغب غنچه در این چمن بنخندد
تا تو به خنده دهان او نگشایی
❈۷❈
طلعت خورشید تو اگر ننماید
یمن نیاید ز سایه‌های همایی
خانه بی‌جام نیست خوب و منور
راه رهاوی بزن کز اوست رهایی
❈۸❈
مشک که ارزد هزار بحر فروریز
کوه وقاری و بحر جود و سخایی
هر شب آید ز غیب چون گله بانی
جان رهد از تن چو اشتران چرایی
❈۹❈
در عدمستان کشد نهان شتران را
خوش بچراند ز سبزه‌های عطایی
بند کند چشمشان که راه نبینند
راه الهیست نیست راه هوایی
❈۱۰❈
چون بنهد رخ پیاده در قدم شاه
جست دواسبه ز نیستی و گدایی
کژ نرود زان سپس به راه چو فرزین
خواب ببیند چو پیل هند رجایی
❈۱۱❈
مات شو و لعب گفت و گوی رها کن
کان شه شطرنج راست راه نمایی
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۳۰۳۲
صوتی یافت نشد!تصاویر
کامنت ها