مولانا:خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری چه جای غم که ز هر شادمان گرو ببری
❈۱❈
خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری
چه جای غم که ز هر شادمان گرو ببری
فرشته‌ای کنمت پاک با دو صد پر و بال
که در تو هیچ نماند کدورت بشری
❈۲❈
نمایمت که چگونه‌ست جان رسته ز تن
فشانده دامن خود از غبار جانوری
در آن صبوح که ارواح راح خاص خورند
تو را خلاص نمایم ز روز و شب شمری
❈۳❈
قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت
تو را کند به عنایت از آن سپس سپری
روان شده‌ست نسیم از شکرستان وصال
که از حلاوت آن گم کند شکر شکری
❈۴❈
ز بامداد بیاورد جام چون خورشید
که جزو جزو من از وی گرفت رقص گری
چو سخت مست شدم گفت هین دگر بدهم
که تا میان من و تو نماند این دگری
❈۵❈
بده بده هله ای جان ساقیان جهان
کرم کریم نماید قمر کند قمری
به آفتاب جلال خدای بی‌همتا
نیافت چون تو مهی چرخ ازرق سفری
❈۶❈
تمام این تو بگو ای تمام در خوبی
که بسته کرد مرا سکر باده سحری
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۳۰۵۶
تصاویر
کامنت ها