مولانا:پذیرفت این دل ز عشقت خرابی درآ در خرابی چو تو آفتابی
❈۱❈
پذیرفت این دل ز عشقت خرابی
درآ در خرابی چو تو آفتابی
چه گویی دلم را که از من نترسی
ز دریا نترسد چنین مرغ آبی
❈۲❈
منم دل سپرده برانداز پرده
که عمریست ای جان که اندر حجابی
چو پرده برانداخت گفتم دلا هی
به بیداریست این عجب یا به خوابی
❈۳❈
بگفتم زمانی چنین باش پیدا
بگفتا که شاید ولی برنتابی
دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش
مرا گفت بشنو گر اهل خطابی
❈۴❈
که گر او نه آبست باغ از چه خندد
وگر آتشی نیست چون دل کبابی
از این جنس باران و برقش جهان شد
در اسرار عشقش چو ابر سحابی
❈۵❈
بگفتم خمش کن چو تو مست عشقی
مثال صراحی پر از خون نابی
دلا چند باشی تو سرمست گفتن
چو در عین آبی چه مست سرابی
❈۶❈
بر این و بر آن تو منه این بهانه
تو خود را برون کن که خود را عذابی
من و ماست کهگل سر خم گرفته
تو بردار کهگل که خم شرابی
❈۷❈
دلا خون نخسپد و دانم که تو دل
تو آن سیل خونی که دریا بیابی
بهانه‌ست این‌ها بیا شمس تبریز
که مفتاح عرشی و فتاح بابی
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۳۱۱۷
صوتی یافت نشد!تصاویر
کامنت ها