مولانا:نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی مکانت کی یابد که تو بی‌مکانی
❈۱❈
نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی
مکانت کی یابد که تو بی‌مکانی
چه صورت کنیمت که صورت نبندی
که کفست صورت به بحر معانی
❈۲❈
از آن سوی پرده چه شهری شگرفست
که عالم از آن جاست یک ارمغانی
به نو نو هلالی به نو نو خیالی
رسد تا نماند حقیقت نهانی
❈۳❈
گدارو مباش و مزن هر دری را
که هر چیز را که بجویی تو آنی
دلا خیمه خود بر این آسمان زن
مگو که نتانم بلی می‌توانی
❈۴❈
مددهای جانت همه ز آسمانست
از آن سو رسیدی همان سوی روانی
گمان‌های ناخوش برد بر تو دل‌ها
نداند که تو حاضر هر گمانی
❈۵❈
به چه عذر آید چه روپوش دارد
که تو نانبشته غرض را بخوانی
خنک آن زمانی که ساقی تو باشی
بریزی تو بر ما قدح‌های جانی
❈۶❈
ز سر گیرد این دل عروج منازل
ز سر گیرد این تن مزاج جوانی
خنک آن زمانی که هر پاره ما
به رقص اندرآید که ربی سقانی
❈۷❈
گرانی نماند در آن جا و غیری
که گیرد سر مست از می گرانی
به گفت اندرآیند اجزای خامش
چنان که تو ناطق در آن خیره مانی
❈۸❈
چه‌ها می‌کند مادر نفس کلی
که تا بی‌لسانی بیابد لسانی
ایا نفس کلی به هر دم کیاست
کیت می‌فرستد به رسم نهانی
❈۹❈
مگو عقل کلی که آن عقل کل را
به هر دم کسی می‌کند مستعانی
که آن عقل کلی شود عقل کلی
گر آبی نیاید ز بحر عیانی
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۳۱۱۹
تصاویر
کامنت ها