مولانا:آدمیی، آدمیی، آدمی بسته دمی، زانک نهٔ آن دمی

یا حق...خلاصه منظور مولانا در در ین ابیات این است:تا مادام که "بسته دم باشی" و خود را در هوای"هو" آزاد نکنیهمین آدم زمینی خواهی ماند1 پس بکوش تاآدمیت " تن خاکی"را رهاکن وهوای "هو" را به خود بگیر ونفس خود را بشکن ونقص خودرا در او از بین ببر.... چرا که ماه نیز در اول به صورت هلال کوچک حلول میکندو سپس کامل و بدر میگردد. پس از بد و خوب زمانه چه میرنجی؟که همانا در خود مینگری مثل نگریستن در آینه.پس اگر چنان باشد کسی مانند خزان میشوی که هدف این نیست تو بجای فکر کردن به درد ورنج و مشکلات کمی اندیشه کن و بمانند رستماز درد مترس .. آنوقت مانند ملایکه در گردش روزگار باشی و بالاتر از آن بپریواین میسر نیست الا به خمیدگی وعزت نفس والله اعلم......ومولانا این مفاهیم را در ابیات دیگر بسیار روشن تر از این بیان فرموده اند. مارست که بخوانیم و به گوش جان بنیوشیم...

بسته دمی زانکه نه ای آن دمی