مولانا:یا ولی نعمتی و سلطانی سابق‌الحسن ما له ثانی

دوستان شاید بعضی با نسبت دادن این شعر به حضرت مولانا مشکل داشته باشند اما با مراجعه به کلیات شنس تمام این ابهامات برداشته می شوند.کلیات شمس تبریزی غزلیات و قصاید (به قلم استاد فروزانفر) صفحه ی 1188 غزل شماره ی 3211

با سلام :باید عرض کنم که به فرض ، این اشعار از مولانا باشد .بنابراین تمام کسانی که به این اشعار و امثالهم اعتقاد دارند ناچاریا باید تمام سروده های مولانا که در مدح ام المومنین عایشه و خلفا و ... می باشد را قبول کنند .بنابراین یا باید به تمام اندیشه ی پاک و اسلامی مولانا ایمان داشته باشیم و اگر به غزلی از او اشاره می کنیم کل اندیشه ی او را و مسلمان بودنش را و احترام او به صحابه را بپذیریمدر تایید این تقکر ، نظر الله رب العالمبن را ذکر می کنم که می فرماید :"پس آیا به برخی از ( احکام ) کتاب ( تورات ) می گروید و به برخی دیگر کفر می ورزید؟"پس بنابراین یا باید احترام و ارادت او به ام المومنین عایشه و خلفا (رضیه الله عنهم اجمعین) را بپذرندیا باید به صورت کلی مولانا را کنار بگذارند که درنتیجه ی آن فروسی و سعدی و حافظ و نظامی و ... و تمامی بزرگان ادبیات را که مسلمان بودند (و رافضی نبودند به قول مولانا) را نیز رد کنند ...تعصب مانع فکر کردن درست می شود ...و ما را به نتیجه ی درست نمی رساند ...موفق باشید ...

این اشعار شور انگیزو بهرام گودرزی در سال های پیش اجرا کرده که میتونین از لینک زیر دانلودش کنین:پیوند به وبگاه بیرونیولی شک نکنین که این اشعار و خیلی اشعار دیگه که تو تاریخ ما نذاشتن از مولانا هستش!!!

من دیوان شمسی دارم که این اشعار توش هستش و از شماره 3212 تا 3214 گنجونده شدن( این کتاب بر اساس تصحیح بدیع الدین فروزانفر که چاپ سومش تو سال 1389 و به وسیله شرکت مطالعات نشر کتاب پارسه به چاپ رسیده)ضمناً غزل های دیگه ایم هست که توی تاریخ ما نیست!!!

با سلام لطفا درخصوص کامنت آقای محمد رضا " من دیوان شمسی دارم که این اشعار توش هستش و از شماره 3212 تا 3214 گنجونده شدن( این کتاب بر اساس تصحیح بدیع الدین فروزانفر که چاپ سومش تو سال 1389 و به وسیله شرکت مطالعات نشر کتاب پارسه به چاپ رسیده)ضمناً غزل های دیگه ایم هست که توی تاریخ ما نیست!!!! " تحقیقی صورت بگیرد و در صورت صحیح بودن ضمن درج اشعار فوق در این مجموعه زیبا ، دلیل عدم درجشان را بمخاطبین اطلاع دهید و در صورت امکان عذرخواهی نمائید / با تشکر

دوستان برای روشن شدن بحث مربوط به این غزل با ردیف " الّله مولانا علی" شما رو ارجاء میدم به سخنرانی دکتر عبدالکریم سروش با عنوان"وجوه اشتراک و افتراق مولانا وامام علی"-یک ساعت و سی و هفت دقیقه- ایشون طی این سخنرانی به طور مبسوط از ارادت مولانا به امام علی میگن و همینطور از تفاوتهای این دو در جهان بینی، به ویژه نحوه ی نگرش به مرگ...و از قضا در این سخنرانی صریحا اشاره میشه که چنین سروده هایی مثل این غزل "ای شاه شاهان جهان الّله مولانا علی" از مولانا نیست و دراویش ارادتمند به علی چنین اشعاری سرودند./ جدای از اینها من هم موافقم که غزل مذکور اشکالات جدی در وزن و عروض داره. مثلا در این مصرع"آدم که نور عالم است عیسی که پورمریم است" / البته من هم واقفم که همه ی اشعار جناب مولانا در غایت فصاحت و بلاغت نیست اما برخلاف دوستانی که نظر مولاناپژوهان برجسته رو فاقد وجاهت دونستند، معتقدم باید در گفتار کسانی که عمرشون رو در همنشینی با کلام مولانا گذروندند(مثل کریم زمانی- سروش- فروزانفر و...) تامل و اعتماد بیشتری کرد.

عزیزانمدوستانی که مولوی دوست هستند باید بدونند که مولوی در زبان عربی انسانی بلیغ و فصیح بوده.کلمه ی الله مولانا علی در عربی این معنی را دارد: الله سرورمان بالا مقام است.. اصلاً در باب غلو واین مسایل نیست.راجع به این سبک در مثنوی میتوان انکریپشن این فافیه ها رو پیدا کرد.. همچین بی قافیه نیست و فراموش نکنید این چلال الدین هست نه حافظی که شعرهاش رو صیقل میده.. او اشعری مسلک بوده پس قطعا با توجه به دوران زندگیش یا از احناف بوده یا شافعی. وهردو نسبت به ممالک و حنبلی ها نزدیکتر به اهل بیت علیهم السلام هستند.تمنا میکنم دوستان محب اهل بیت به اشعار ترکی مولانا توجه کنند که مدح صریح مرتضی علی علیه السلام رو در اون اشعار میبینند. قطعا قطعه الله مولانا علی ارجاع به علو مقام رب الارباب هست والسلام.

شعری که در حاشیه افزوده شده قطعا از مولوی نیست به دلایل ذیل :1 - تضاد آشکار با تفکرات مشهور مولوی2 - عدم تناسب با ویژگی های ساختاری شعر مولوی3 - ضعف فاحش ساختاری از نظر عروض و قافیه علی الخصوص قوافی میانی که از ویژگی های آثار مولوی است4 - عدم تائید از سوی مولوی شناسان برجسته

حق با دوستان اخیر است.بعضی ابیات شعر اصلا قافیه ندارند!غلو کار درستی نیست.گرچه اراده ی مولانا به علی (ع) معلوم استاما نباید دیگر غلو نمود.

این غزل در نسخه سنگی چاپ هندوستان وجود دارد ولی در مجموعه تاریخ ما نست. لذا در حاشیه درج شد...ای مرغ خوش الحان بخوان الّله مولانا علی . . . . تسبیح خود کن بر زبان الّله مولانا علیخواهی که یابی زندگی بشتاب اندر بندگی. . . . تا بخشدت زیبندگی الّله مولانا علیاسمش عظیم و اعظم است غفران و فرد و عادل است. . . . مولا و حق آدم است الّله مولانا علیخواهی که یابی زو نشان جان در ره او بر فشان. . . . کو جان دهست و جانستان الّله مولانا علیسبحان حی لا ینام پیدا از او هر صبح و شام. . . . حج و نماز است و صیام الّله مولانا علیرزاق رزق بندگان مطلوب جمله طالبان. . . . مأمور امر کن فکان الّله مولانا علیسلطان بس مثل و نظیر پروردگار بی وزیر. . . . دارندۀ برنا و پیر الّله مولانا علیدارندۀ لوح و قلم پیدا کن خلق از عدم. . . . میر عرب فخر عجم الّله مولانا علیسر دفتر هر انجمن علامه مصر و یمن. . . . آن پر دل دشمن فکن الّله مولانا علیمجموع قرآن مدحتش حمد وثنا و عزتش. . . . نام بزرگی خدمتش الّله مولانا علیهم مؤمنان و مؤمنات وحش و طیور و هم نبات. . . . مقصود کل کائنات الّله مولانا علیاشجار وکوه و بحر وبر هم آسمان اندر نظر. . . . تسبیح گویندش بفر الّله مولانا علیدر بندگی میبند کمر اندر طلب میرو بسر. . . . حوش هادی است و راهبر الّله مولانا علیکر عاشقی و راه بین غره مشو خود را مبین. . . . وانگه ز جان و دل کزین الّله مولانا علیای بنده شیرین زبان از دیو اگر خواهی امان. . . . هر دم بر آور تو ز جان الّله مولانا علیای شمس دین جانباز جان در معانی بر فشان. . . . تا آیدت در گوش جان الّله مولانا علیخواهی که یابی زو نشان جان در ره او بر فشان. . . . کو جان دهست و جانستان الّله مولانا علی

فکر نمیکنم اشعار حاشیه از مولوی باشند چون 1-هر کس میتواند به حاشیه مطلب اضافه کند 2-از نظر معنایی و ایدولوژیکی با دیگر اشعار مولوی تناسب ندارد 3- اگر هم واقعا این شعر در نسخه سنگی چاپ هندوستان باشد امکان اینکه این نسخه اشعاری غیرمعتبر را هم در بر داشته باشد هست. چنانچه در بسیاری از دیگر نسخه ها این اشعار وجود ندارند.

این متن جزو اشعار مولاناست و باید در خود دیوان نوشته شود اصلاح کنید

به طور قطع و یقین نمی توان گفت، اما به لحاظ ساخت، عروض و موسیقی شعر، کاملا در چارچوب تسلط مولانا جلال الدین است، لذا، ایرادی ندارد این شعر را نیز به ایشان نبت دهیم، ابیات سست و ضعیف - که تعدادشان بدبختانه کم هم نیست - در مثنوی زیادند، که عده ای می گویند به علت ضعف نباید این اشعار را به مولانا نسبت داد.

اشعاری که در حاشیه گذاشته شده است سروده مولوی نمی باشد.این اشعار به تفکر و اندیشه مولوی همخوانی ندارد، دارای قیافه نمی باشد، از طرف هیچ مولوی شناس تایید نشده است. بهتر است به آثار گرانبهای مولوی به هیچ عنوان دست اندازی صورت نگیرد.

هر خردمندی از ستیز میان شیعه و سنی بیزاری می جوید . این ستیز خوشایند دلهای ناگروا و نیز کم خرد است.

اما مدمن اینجا نمی دانم یعنی چه؟

إدمان یعنی اعتیاد و مدمن یعنی معتاد اعتیاد و معتاد را ایرانیها ساخته اند ولی فارسی أش خوگر و خوکار و خوکارگی است .

اینجا یک «ی» در آخر مصرع جا گذاشته اید:مدمن جوهر و مرجانصحیحش:مدمن جوهر و مرجانی

تعداد غزلیات ثبت شده برای مولانا در سایت تاریخ ما 3230 تاست و در نسخ معتبری از جمله تصحیح بدیع الزمان فروزانفر 3366 غزل هست. یعنی 136 تا اختلاف. این شعری که دوستی در حاشیه ثبت کرده بود هم در نسخه آقای فروزانفر موجود هست و در ضمن منافاتی با عقاید مولانا ندارد و بهتر است دوستان ادیب ما تفاوت نسخ رو در نظر بگیرند

در مورد این 3 غزل الله مولانا علی باید منتظر شرح اقای کربم زمانی باشیم و ببینیم ایا ایشون شرح مینویسند بر این 3 غزل یا نه

کسی معنی این غزل رو میدونه و یا در وصف چه کسی است ؟ اگر میدونید لطفا به اشتراک بگذارید ممنون

بانو فرمودند: بدون وقت «الله مولانا علی» بدون وقف.گر عروض بدانید و ادبیات عرب متوجه میشوید که خیر.ثانیا:الله من مولا هلی با «الله مولانا علی» فرق میکند.در عربی الله یکیستو بسمانند فارسی «خدا» نیست که ''ی'' بگیرد مثل ( خدای من )مولا در ادبیات معنایش مشخصالله معین و علی واضحاگر به ع بی سروده بود میشد نتیجه ای گرفتبیچاره در گور میلرزد اگر بشنود شعر خلوت تصوفانه اش به را به شرک و کفر کشاندید.هرچه در مذهب مولوی بگویند در موحد بودن ویکتا پرستی اش شکی بین عاقلان نیست.گذرهای مذهبی مولوی نظر شخصی وی نمیباشد.ارجاع کنید به مقدمه مثوی و العار مقدمهدر دیوان شمس جو خواص و صمیمی است و بیان احوال متغیر مولانا که انسانیت و متغیر بودن یک عاشق مشتاق را مرسوم میکند.یا حق

چه باید گفت وقتی هر کسی از روی دوستی و علاقه شخصی سعی دارد مولانا را با مذهب خویش همراه سازد. چه خوشایندمان باشد و چه نباشد بر قرینه اشعار مولانا میتوان دریافت که ایشان در شریعت پیرو سنت بوده‌اند و البته اهل سنت بودن مولانا را تناقضی با دوستی علی نیست خاصه که ایشان اهل طریقت بوده‌اند و از همین رو ارادتی ویژه به علی داشته‌اند. اما اگر از ظواهر اعتقادی مولانا بگذریم باید توجه کنیم که مقام عرفانی ایشان ورای قال و مقال قشری مذهبان است و همان بهتر که همه ما این تعصبات و درگیری‌های ظاهر را فروگذاریم و متوجه نظر شخص مولانا در این بیت‌ها باشیم که می‌فرمایند:در درون کعبه رسم قبله نیستچه غم ار غواص را پاچیله نیستتو ز سرمستان قلاووزی مجوجامه‌چاکان را چه فرمایی رفوملت عشق از همه دینها جداستعاشقان را ملت و مذهب خداستلعل را گر مهر نبود باک نیستعشق در دریای غم غمناک نیست

اقتدا ِی ما به شا ِه اولیا ست                           آنکه نورش مشتق از نو ِر خداست ای که داری دیده روشن ، ببین                        جسم وجانش ، جسم و جان مصطفاست رهنـمای اولیـن و آخرین                                  آنکه دایٔم با خدای کبریاست هرکه بی ِمهرش بود ، در راه دین                     بی تکلف ، از گـروِه اشقیاست از ضیای آفتاب روی او                                    آفتاب و ماه را ، نور و ضیاست تا ببوسد پای آن حضرت ، ز شوق                    هفت چرخ نیلگون ، پیشش دو تاسش از صفاتش ، اولیا حیران شده                         ذات پاکش ، فیض بخش انبیاست از نواِی مدحتش ، عشاق را                            بی مخالف راست ، صدگونه نواست قل تعالوا ، از حقش آمدخطاب                      وز رسولالله ، علی بابـهاست اوست سلطان حقیقت ، زین سبب                 بر درقدرش ، همه شاهان گداست در شریعت ، عالمان را او دلیل                       در طریقت ، عارفان را پیشواست محرِم اسرار حی ذوالجلال                             نام پاکش ، مرتضی و ایلیاست بعد از او باشد حسن ، میر و امام                  آنکه در بحر علم هل اتی است بعد از او ، دیگر امام مؤمنان                        افضل واکمل ، شهید کربلاست من متیع عابِدینم ، از یقین                          باقرم در ره، امام و مقتداست مقتدای مؤمنان متقی                                جعفر صادق ، امام باوفاست موسی کاظم ، شه عالی نسب                     آن که فرزندش علی موسی الرضاست چشم جانم ، روشن از مهر تقیست              آنکه مهرش ، درد دلها را دواست مر نقی را دان ، امام پاک دین                     والی حق ، رهنمای اولیاست روز و شب دارم ، هواِی عسکری                 در دلم مهر ولی با ولاست آن محمد مهدی صاحب زمان                  حبذا جانی ، که با وی آشناست التجا دارد بدیشان ، شمس دین                آنکه مولی را ، به معنی رهنماست   توضیح : دربیت آخر مولی – مولا خوانده میشود و منظو خود مولاناست.   برای دوستانی که چون حقیر خواندن فارسی بدون اعراب مشکل میباشد لطفاً به پیوندهای دیوان شمس تبریزی جلد اول  و دیوان شمش تبریزی جلد دوم  مراجعه فرمائید کلیات دیوان در دو جلد با اعراب و درج مآخذ موجود است. این غزل در جلد اول شماه ۴۵۶ میباشد.

با سلام احترام؛ نویسنده‌ای از قم: بنده هم کلیات دیوان شمس تبریزی دارم که نوشته: از روی قدیمی‌ترین نسخه و متن. تصحیح محمد عباسی. تهران: نشر طلوع 1374 از صفحه 1212 تا 1214 با شماره ابیاتی که آقای محمدرضای عزیز گفتند مطابقت دارد؛ یعنی از ابیات شماره 3212 تا 3214 مطابقت دارد و آن اشعار در متن کلیات هست؛ خداوند همه خوبان و بدان را به راه خیر واقعی و سعادت ابدی هدایت فرماید و عاقبت به خیرمان کند! سلام بر همه مؤدبان و تمام حق‌گویان و حق‌پذیران  

نویسنده از قم: با عرض ادب و ارادت به همه محبان مولا علی علیه‌السلام و تعظیم به همه حق‌گویان! حرف درستی که به پیش‌کسوتان هر علم و تحقیقی باید با دیده احترام و تأمل نگاه و نظر کرد؛ اما به شرط ثبات قدم و عاقبت به خیری! به به عبارتی به شرط عاقبت به خیری در وادی حقیقت. نمی‌خواهم اسم ببرم؛ اما اولا یکی از از این مولوی پژوهان که در به خارج از کشور رفته و با عرض عذرخواهی و شرمندگی، سخنرانی در جواز زنای با محارم می‌کند، انتظار دارید اشعار از مولا علی علیه‌السلام دفاع کند؟! انتظار سخت و زیادی است! ثانیا، ملازمه‌ای بین عدم اعتقاد به یک مذهب و پذیرش بعضی از اصول و یا فروع آن دین نیست. ممکن است کسی اهل یک مذهب نباشد، اما به برخی از ارزش، آدام و رسوم یا اشخاص و رجال و رهبران آن مذهب احترام خاصی بگذارد؛ حکایت مولا علی همین است. لازم نیست که مولوی شیعه باشد تا وصف مولا بگوید؛ خورشید در وسط آسمان است، چه ما خوشمان بیاید چه نیاید! یکی مدح می‌گوید و یک ذم. مادح خورشید مادح خود است. ایشان دارند نورافشانی می‌کنند، حالا کسی تصدیق بکند یا تکذیب بکند..  به نظرم از لحاظ منطقی، تاریخی و عالم واقع، هیچ ارتباطی بین شیعه بودن گوینده با وصف امام معصوم نیست؛  چه اثباتا و چه نفیا. شیعه و سنی بودن را از راه‌های دیگر باید تشخیص داد نه محبت به شخص مولا. مولا سراسر هنر حق است و شاهکار خلقت، لذا طینت درست و غیر متعصب، عاشق هنرهای مولا میشود؛ مثل هنر عدالت، صداقت، شجاعت، علم، درستی، نجابت، جوانمردی، قهرمانی، پهلوانی و ...