مولانا:گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست گر نه لطف او بود پس عیش را بنیاد چیست

1، گر نظر شادی آفرین نبود، گلستان، کی! چنین شادی و مسرتی را ارزانی مردمان می‌کرد تجلی لطف اوست که این چنین عیش و عشرت در هستی بنیان نهاده شده است 2، اگر تجلیِ زیباییِ او، در عوالم بالا نبودهزاران دل، به میعادِ قربانگاهِ جانِ خود نمی شتافتند3،گر نهاد و جانِ ما، از ریشه ی عشق او، نروییده بودعشق بازی ما از جنس عشق و شیدایی او نبود 4. گر جذبه یِ پرتوِ دادگرِ او نبود روی عشاق جهان، سوی آن، دیوانِ عشق نمی چرخید 5، حتی موجودات جهانِ خاکی هم، محرم رازِ عشق او شدند چرا که در درون هر ذره ی، عالمی از شور و شوق برپاست6، گر شراره ی عشق او بر نهانخانه جان‌ها نتابیده بودچگونه شعله های آتشِ شورِ و شین عاشقان، شعله ور بود؟!7، اگر رخساره ی جان‌ها در عالم أمْر آتشگون نشده بود اینهمه شمعِ عاشق در جهانِ خلق، به جشن و شادی پایکوبان نبودند8، این همه فدا شدن جان‌ها برای جاناننیست مگر لطف آفریدگاری او و وعده دیدار او 9، گر سروری و ولایت شمس تبریزی بر جان ها نبود صد هزاران جان قدسی هر دمش جان برکفانش نبودند