مولانا:هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت هله پیش آ که بگویم سخن راز به گوشت

با سلام. می روح آمده نادر ، رو از آن هم بچش آخر..تصور میکنم این درست است.

غزل راز، رازورزی و عرفان جلال دین در این غزل بازگو میشود. در مطلع غزل مستی ستوده میشود حتی از نوع باده انگور که انسان ها در زندگی عادی مینوشند تا از حال معمول و یکنواخت بیرون آیند، ولی این باده جسمانی است و عوارض خود را دارد و بسیار موقتی کار میکندمستی بهترین حال انسان است که سرخوشی و دوستی و راستی و رخس و شادی با خود همراه دارد.اما جلال دین باده دیگری را می آموزد که روح را مست میکند، هرچند شراب خوب انگور هم فراوان نیست ولی شراب روح بسیار کمیاب و نادر است ولی حتی یک جرعه و یک مزه آن کافی است که ابتدا زیرکی و باهوشی ما را کنار بزند و حس طراری و اکتساب و سوداگری و برتری طلبی و خودشیفتگی و منم را دور کند، سپس روح ساقی میشود و می ویژه ای بما میدهد که او بسیار بخشنده و کریم است و هرچه ظرفیت ما بیشتر باشد بیشتر میدهدخاصیت این می برقراری ارتباط میان ما واسرار است که همه هستی را به وجد در میاورد و هوشی دیگر به میان میاید سد ها برابر کاراتر از این هوش طبیعی، و غلغله در هستی پدید میاید گویی منتظر این رویداد استتا درهای معنی بازشود و نقش ها بی اثر شوند و دهانی که از نقش ها میگوید بسته شود و آن دهانی باز میشود که از معنی ها سخن میگویدمعنی ها را در هر غزل های جلال دین میتوان یافت که هر کدام همان جرعه اول هستند

تقدیم به عزیزانی که مثل من، یک‌ عمر و شاید هم بیشتر! با اعتیاد و افسردگی زندگی کرده‌اند.   There Is A Crack In Everything - That’s How The Light Gets In   غزل ۴۰۴ مولانا پیوند به وبگاه بیرونی