مولانا:امروز شهر ما را صد رونق‌ست و جانست زیرا که شاه خوبان امروز در میانست

در بیت هشتم م یفرماید:آن کو کشید دستت او آفریده استتوانکو قرین جان شد او صاحب قران استقران از اصطلاحات نجومی است .قران . [ ق ِ ] (ع مص ) مقارنه . یار کردن دو چیز را با هم .(منتهی الارب ). || در نزد منجمان از انواع نظر است ، و آن را مقارنه نیز گویند. (از کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به نظر و مقارنه شود: قران دو ستاره ؛ مقارنه ٔ آن دو. || (اِمص ) حالت به هم آمدن دو ستاره در برجی . (صراح ). اجتماع دو ستاره است غیر از خورشید و ماه در جزء واحد از اجزاء بروج . (ازالنقود العربیه ص 182). در احکام نجوم چون این کلمه را مطلق گویند مراد اجتماع زحل و مشتری باشد، و چون مقصود اقتران دو کوکب دیگر باشد قید نام کنند. پیوستن دو ستاره به برجی ، و آنکه گویند فلان صاحب قران است یعنی آنکه هنگام ولادت او زحل و مشتری را قران بوده باشد. (کشاف اصطلاحات الفنون از کشف اللغات ). در اصطلاح نجومی ، بودن دو یا چند کوکب است در یک نقطه ٔ آسمان یا در یک جزء از منطقةالبروج ، و آن بر سه قسم است : قوی ، ضعیف ، متوسط. و رجوع به قران بزرگ و قران کوچک وقران میانه در التفهیم ص 208 و 209 شودصاحب قران: صاحب قران . [ ح ِ ب ِ / ح ِ ق ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) آن مولود که وقت افتادن نطفه ٔ وی در رحم مادر، یا بوقت ولادت او قران عظمی باشد و برج قران در طالع بود. و بعضی گویند که در سال ولادت او زحل و مشتری راقران عظمی باشد و این نوع قران عظمی بعد از سالهای فراوان واقع شود، و این چنین مولود را پادشاهی دیر ماند، و از اسکندری منقول است آنکه وقت ولادت او زهره ومشتری را قران باشد. (غیاث اللغات ). آنکه ولادت او زحل و مشتری را قران بوده باشد. (کشاف اصطلاحات الفنون ). و این لفظ پیش از عهد تیموریان معنی وصفی داشته وبجای اسم خاص استعمال نمیشده . ناصرالدین شاه قاجار را از سال سی ام سلطنت صاحب قران خوانده اند

یادآور می شود قران مقصود قران زحل (نحس اکبر) و مشتری (سعد اکبر) است و اسکندری طبق آنچه در بالا آمده به اشتباه زهره و مشتری قید کرده است.

دوستان عزیز شعر ی از مولانا ....در بسیاری از گروه ها دست به دست میشود که البته بسیار وصف حال ومناسب به نظر میرسد ولی سه بیت قبل از پایانی آن تقریبا نا مفهوم و بی ارتباط با بقیه ی ابیات بوده و غیر از مجموعه ی کلیات شمس تبریزی در کتب بقیه ی اساتید موجود نمیباشد...از آنجاییکه حذف آن حکایت از تساهل و شاید بی سلیقه گی می نمود بر آن شدم آنرا به نوعی دوباره سرایی نمایم....ابیات مزبور بدینگونه بودچون مست گشت مردم شد گوهرش برهنهپهلو شکست کان را زان کس که پهلوانستدلاله چون صبا شد از خار گل جدا شدباران نبات‌ها را در باغ امتحانستبی عز و نازنینی کی کرد ناز و بینیهر کس که کرد والله خام‌ست و قلتبانستکه بدینسان تغییر یافت،:چون مست گشته مردم ،شد گوهرش نمایانآن گوهری که گردش چشم جهان روان استچون موسم صبا شد ، از خار گل جدا شدانوار او چو باران ، باریده بر جهان استوان رحمت جهان را هر شاهد ی توان دیدوان کس که منکر آمد، نادان مردمان است مهران.....

دست فشان پا کشـان بیمار این حال و جـانره روم کو به کو گرچه نیــــــاد او عیــــــــــــاندل کشد ما رویم سوی نگار مهــــــــــــــــربانجان چو دل نالد و مست و هویدا به جـــــــانعاقیت ما رویم زین خراب آباد جــــــــــــــــــانکه داند بعد ازین شعـر مهـــــــــــر و مهربـــــــانخوش ترابی ست گر به خوانی با دل جـــــانوان حدیث نوبه ی باد بهـــــــــــــــارنمی روم می روی وآنکه ره ش برش بود این چه حال و آن چه رفتن بی بهر چه بودبهر ما مهر ما دولت پاینده بودوین شود آن شود عاقبتم خاک بود