مولانا:دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را داد ز خویش چاشنی جان ستم چشیده را

در بیت یازدهم مصراع اول جام می الست خود خویش دهد به " "سمت" " خود ...احتمالا واژه ی صحیح " " مست " " می باشد

سکوت به دری فغوارگی هم می شود و ساکت فغواره است زیرا مانند فغ ویا بت سخن نمی گوید از ابو شکور فغفور بودم و فغ پیشم. فغ رفت من بماندم فغواره

وعده دهد به یار خود ، گل دهد از کنار خود پر کند از خمار خود ، دیده خون چکیده را در این بیت زیبا و پر بار مولانا میفرمایند حضرت معشوق به یار برگزیده خود وعده دیدار داده و او را مورد لطف قرار میدهد .گل دهد از کنار خود اشاره به معنویت لطیف و آب حیاتی ست که از جانب او به انسان جویای اصل خود ارزانی میگردد و در مصرع دوم چگونگی حال انسان شایسته ابن همه لطف را توصیف میکند و میفرماید حضرت معشوق چشمان عاشقی را که از آن خون چکیده است مملو از مستی خود خواهد کرد و این خون چکیدن کنایه از رها شدن انسان عاشق به اصل خود از تمامی تعلقات دنیوی و هواهای نفسانی میباشد و سرانجام باید دست از هم ذات پنداشتن خود با چیزهای این جهانی شست تا آنگاه مورد لطف و نوازش حضرتش واقع شد ، و حضرت حافظ میفرمایند :دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت الله الله که تلف کرد وکه اندوخته بود موفق و پایدار باشید

نهفته لب گزد...

جوش نمود نوش را...