مولانا:کار ندارم جز این کارگه و کارم اوست لاف زنم لاف لاف چونک خریدارم اوست

سراپا امیدم، سراسر نویدهمه نور چشمم، همایون نبیدبه دف راه خوش‌خفتگان برزنمبشویم چو سیلاب هر بند و قیدبشورانم از عشق و شیرین کنمشود تلخ و تند و ترُش ناپدیدبگردم، جهان گرد هم آورمجهانی دگرگونه سازم فریدهمه‌خواهی آید، رود خویش‌خواهبه وحدت برآرند دلها نشیدز نادر نیابی نشانی دگرکه گم گشت و از وی اثر کس ندید..

در این غزال مولانا از عشق به خداوند که عشق حقیقی‌ است صحبت می‌کند. از اینکه خدا را دارد احساس قدرت می‌کند پر به ملک برزنم چون پر و بالم از اوستسر به فلک برزنم چون سر و دستارم اوستجان و دلم ساکنست زانک دل و جانم اوستقافله‌ام ایمنست قافله سالارم اوست در هشتصد سال گذشته هزاران هزار مرید و پیرو داشته . او محبوبیت خودش را بخاطر عشق خودش به خداوند میداند خانه جسمم چرا سجده گه خلق شدزانک به روز و به شب بر در و دیوارم اوست در آخر غزل هم مثل همیشه به خودش یاد آوری می‌کند که بیشتر از فهم مردمان رموز روحانی‌ را فاش نکند خداوند به او میگوید نگو او جواب میدهد که خیلی‌ چیز‌ها از او دارد که بگوید گفت خمش چند چند لاف تو و گفت تومن چه کنم ای عزیز گفتن بسیارم اوست