مولانا:ای دل فرورو در غمش کالصبر مفتاح الفرج تا رو نماید مرهمش کالصبر مفتاح الفرج

با سلامدر مصرع اول بیت دوم،«چندان فروخور اندهان» صحیح است.اندهان جمع انده (اندوه) است.

مولانا در این شعر صبر را توصیه می کند، ولی منظورش از صبر در هر حالتی نیست، یعنی منظور این نیست، که ما با خشم،غم،ترس، کینه،غرور،حسادت،و....،خلاصه انواع واکنش ها و احساس ها،، و فرض ،خرافات و توهمات تصمیم بگیریم و منتظر باشیم یا صبر کنیم تا تصمیمات ما نتیجه بدهد و به هدف برسیم،، بلکه منظور این است که صابر بایست در حالت هویت اصلی باشد، و از این هویت دور نشود، در غم این حالت فرو رود،و این حالت بخشی از زندگی او شود، با حفظ خود در این حالت صبر کند، تا بتدریج تصمیمات او نتیجه بدهد، و هدف خلقت او محقق شود،

در غم او یعنی‌ در آروزی او که به معشوق مربوط استاندوه به این جهان و مسائل آان بر میگردددر آان یکی‌ باید غرق شد و فرو رفت و این را باید فرو خورد و نابود کردوگرنه به خشم و کینه تبدیل میشود و سینه را تار میکند و آیینه ات کار نمیکندجهان غیر از نور دیدنی یک نوری دارد که شادی میاورد و اندوه و ماتم آان را بی‌ اثر میکندبسیاری از این غم‌ها به همان رابطه زن و مرد و بطور کلی‌ انسان‌ها بر میگردداین رابطه‌ها عشق را آلوده میکند در حالیکه عشق باید مستقل از روابط رشد کنداین روابط ما و من را برجسته میکند که همچون دیوی جلوی پیشرفت و تعالی را میگیردآسمان از خودش نمیگوید بنابراین همه چیز را در خود داردما هم خیلی‌ چیز‌ها در کنار خود داریم که بیهوده کنار ما قرار نگرفته اندبلکه تا ما را در راه شکوه و گشایش هدایت کنند که نام این راه صبر استکه یک راز است نه‌ برای بیان بلکه برای بکار بردن. همین راز اگر فقط برای حرف زدنباشد با راز‌های برتری خنثی و بی‌ اثر میگرددپیدایش انسان از همین راه صبر صورت گرفته است که سود بردن طبیعت از آنچهدر اختیار داشته بدون هیچ طرحی از خود است، رازی بزرگ

جز حق نباشد محرمش..

چندان فرو خور آن دهان درسته و منظور لب فرو بستن و سکوت کردن است که در پس آن جهان خود را به ما نشان میدهد.یعنی در اصل ما در پس سکوت بهتر میتوانیم اسرار عالم را دریابیم..حرافی انسان را از تفکر کردن باز میدارد