گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

مولانا:عشق تو آورد قدح پر ز بلاها گفتم می می‌نخورم پیش تو شاها

❈۱❈
عشق تو آورد قدح پر ز بلاها گفتم می می‌نخورم پیش تو شاها
داد می معرفتش آن شکرستان مست شدم برد مرا تا به کجاها
❈۲❈
از طرفی روح امین آمد پنهان پیش دویدم که ببین کار و کیاها
گفتم ای سر خدا روی نهان کن شکر خدا کرد و ثنا گفت دعاها
❈۳❈
گفتم خود آن نشود عاشق پنهان چیست که آن پرده شود پیش صفاها
عشق چو خون خواره شود وای از او وای کوه احد پاره شود خاصه چو ماها
❈۴❈
شاد دمی کان شه من آید خندان باز گشاید به کرم بند قباها
گوید افسرده شدی بی‌نظر ما پیشتر آ تا بزند بر تو هواها
❈۵❈
گوید کان لطف تو کو ای همه خوبی بنده خود را بنما بندگشاها
گوید نی تازه شوی هیچ مخور غم تازه‌تر از نرگس و گل وقت صباها
❈۶❈
گویم ای داده دوا هر دو جهان را نیست مرا جز لب تو جان دواها
میوه هر شاخ و شجر هست گوایش روی چو زر و اشک مرا هست گواها

فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۵۳

تصاویر

کامنت ها

چنور برهانی
2013-11-29T12:33:58
لطفا بیت نهم تصحیح شود: گویم: کان لطف تو کو ای همه خوبی؟ (کلیات شمس، تصحیح استاد فروزانفر، ج 1، غزل 53)
چنور برهانی
2013-07-18T23:08:13
وزن این غزل (مفتعلن مفتعلن مفتعلن فع) رجز مسدس مطوی مرفّل ضرب و عجز است. مفتعلن مطوی از مستفعلنمفتعلن+ فع= مفتعلاتن (در عروض سنّتی) = مرفّلذکر کلمۀ ضرب و عجز از این جهت است که مفتعلاتن فقط در رکنهای آخر آمده، اگر نه با وزن مفتعلاتن مفتعلاتن مفتعلاتن اشتباه می شد.
چنور برهانی
2013-07-25T21:57:05
مقایسه شود با غزل 1814 با مطلع: عشق تو آورد قدح پر ز بلای دل من /گفتم: می می­نخورم گفت: برای دل من که صورت تغییرشکل­ یافتۀ این غزل است یا می ­توان گفت این غزل صورتی دیگر از آن غزل است. بی­گمان تغییرات عروضی و موسیقایی­ ای که مولانا در این غزل ا یجاد کرده به تناسب لحظه­ های سماع و مجالس حال او بوده است.» (شفیعی کدکنی، 1387، ج1: 190)منبع: مولوی، جلال الدّین محمّد بلخی. 1387. گزیدۀ غزلیات شمس تبریز، مقدمه، گزینش و تفسیر: محمّدرضا شفیعی کدکنی، جلد 1. چاپ دوّم، تهران: سخن.