مولانا:چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند نیست عجب که از جنون صد چو مرا چنین کند

به نظر می رسد مصراع چهارم بهر خدا باشد نه بار خدا.

این غزل حقیقتی را از زبان خود جلال دین در باره خودش آشکار می‌‌سازدپیوستن شمس و جلال دین رویدادی ویژه در عرفان و رازورزی است که بی‌ نظیر و بی‌ همتاست استثنا و جداگانه‌ای بی‌ مانند که آغاز گر گردش عشق و عرفان ویژه‌ای میان همه انسان‌ها می‌‌شودگویی عرفان برای نخستین بار قابل آموزش می‌‌گردد و ذوق همگان را بر می‌‌انگیزدو نام جلال دین را در جهان بطور روز افزون آشنای همگان می‌‌سازد چرا که این عرفان خود به خود گسترش می‌‌یابد گویی جلال دین هر روز هم چنان شمس را ملاقات می‌‌کند و هر روز پیامی نو به هستی‌ عرضه می‌‌دارد و براستی عرفان آنان چون آتشی زنده زبانه می‌‌کشد و به روح انسان گرمی و نرمی و خرمی می‌‌بخشدعرفانی رها که به هیچ مذهب و آئینی و هیچ قاعده و قانونی مربوط نمی شود و رنگ کهنگی نمی پذیردو بطور خالص و ناب به بن مایه‌های وجود و کنه روان آدمی همبستگی و یک پارچگی سازنده دارد