مولانا:ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد الا ای ماه تابانم تو را خانه کجا باشد

در بیت سوم می فرماید:تو گویی: خانه ی خاقان بود، دلهای مشتاقانمرا دل نیست ای جانم ترا خانه کجا باشد؟ناظر است به این حدیث قدسی که خداوند فرمود: لم یسعنی ارضی و لا سمائی و وسعنی قلب عبدی المومنآسمانها و زمین گنجایش مرا ندارند اما من در دل بنده ی مومن خود می گنجم.

غزل زیباست و از غزل های پیش از ملاقات شمس سروده شده است و از استحکام عرفان معنوی جلال دینی برخوردار نیست، هرچند عاشقانه است و سرشار از سرگشتگی های عارفانه معمول

ممنون ازتون هنگامه عزیزبجا و زیبا تفسیر کردین

نشان ماه می‌دیدم به صد خانه بگردیدم از این تفتیش برهانم تو را خانه کجا باشد؟یعنی اگر به دنبال نشان ماه باشید ، نشان را می یابید نه ماه را برای یافتن ماه باید از نشان ها گذشت و به ماه رسید. در نشان ها نباید اسیر شد. نشان ها ، تنها یک نشانه هستند باید از آنها بهره جست و از آنها گذشت تا به ماه رسید. 

هیچ نشانی از اینکه مولانا پیش از ملاقات با شمس شعر می سروده در دست نیست.  اگر هم می سروده هیچ نشانی برای این تشخیص وجود ندارد. و آخر اینکه استحکام شناس نیی جان من خطا اینجاست.

گرچه مولانا با ردیف جنبة غنایی شعرش را بیشتر می¬کند و از تکرار آن لذّت صوتی و سماعی می¬برد، امّا ردیف¬های شعری او در پیوند غزل تأثیری اساسی دارد. جمله¬ها او در ردیف بسیار عمیق و معناآفرین است. جمله¬های پرسشی او از گونه پرسش¬های بلاغی است. اهل ادب بر آن¬اند که پرسش در شعر برای پاسخ دادن و پاسخ شنیدن نیست، بلکه برای قصد ثانوی است. شاعر می¬پرسد تا از رهگذر پرسش، خواننده را به تامّل و تفکّر بیشتر وادارد. شاعر از ظرفیت¬های زبان و جمله¬ها و کلمه¬های آن بهره می¬برد و پرسش را با تمام گونه¬های بلاغی و مؤثر آن در سخن می¬گنجاند. مولانا در ردیف¬ها چنین کرده است. او گاه خود را با یار همنشین می¬بیند و از این رهگذر احوال خود را خوش می¬کند که با او در گفت¬و¬گو است و امیدوار است که پاسخی بشنود.