مولانا:چو برقی می‌جهد چیزی عجب آن دلستان باشد از آن گوشه چه می‌تابد عجب آن لعل کان باشد

در بیت آخر به کی میگه اگر شایسته باشی بهت میگم فلانی کیه؟ خودش میدونسته پس چرا مستقیم نمیگه.

بیت هفتم :چو ما اندر میان آییم ، او از ما کران گیردچو ما از خود کران گیریم ، او اندر میان باشداصل چگونگی رابطه ما با خدا را به زیبایی بیان می کند . وقتی ما من های ذهنیمان را در مرکز وجودمان قرار دهیم ، خدا از ما کناره می گیرد ولی وقتی ما من های ذهنیمان را به حاشیه برانیم ،خدا در مرکز وجود ما خواهد نشست و در این شرایط تمام رفتار و افکار و کنشها و واکنشهای ما ناشی از انرژی خدایی خواهد بود .

غزل صلاح دینی و بسیار زیبا، بخصوص که درفش کاویانی در آن آمده و با شکوه فراوان از آن یاد شده است. در فرهنگ جلال دین، دوست همه چیز است و عرفان او بر وجود دوست زمینی استوار است که گشایش میان دو دل را موجب میگردد، اصل همین گسترش دل و بینا شدن دل است که کلید آن به دست دوست صاحب دل است این راز را جلال دین با همنشینی شمس می گشاید و بدان پی میبرددوست همه چیز است، لعل است، ماه است، خورشید است، و هر چیز که نور دارد و چیزی را میتوان با نور آن که غیر از نور طبیعی است دید و نشانی ها را دید و نشان کرد، که برعکس نور طبیعی که چیزهای متنوع و فراوان را می نمایاند و نشان میدهد، این نور تنها نشانی های اندک و کمیابی را به ما آشکار میکند، که آن همان دوست جانی است دوست صاحب دل، در بیت پایانی میگوید اگر مخاطب من أمین باشد خواهم گفت که خدای من هم دوست من است که صلاح دین است

چیست در بیت دوم؛ چیَست خوانده می شود