مولانا:آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید آن گاه خروس جان در بانگ و فغان آید

سلام.به نظر می رسد مصراع آخر شعر کلمه ای اشتباه نگارشی دارد:»آن جا و مکان در دم بی جا و مکان باشد»در نسخه تاریخ ما بی جان و مکان آمده.

مقیم عرش بودی ..نهایت، یک دو ساعت،به دنیایی مجازی وصل گشتی- که صد سالیست در ظاهر- *همین وادی که میخوانیم آنرا:" صحنه ی یکتا و بی چونِ هنرمندی" **تو گویی پرتو نوریگذر کرده است از منشور و اینکبی نهایت رنگ، رقصان استدر اینجا نغمه ی خود خوانده و راهی شوی، امّانیست زین پس صحنه ای برپا"تو"یی پیوسته پا بر جا ...در این بازی،بجز عشق و محبت هیچ معنایی حقیقی نیستتو بایدبی نهایت رنگها را،به شور عشق، دائم درهم آمیزیکه معنایی اصیل از خویشتن یابیو از سرگشتگی هایت رها گردی،... بسوی عرش برگردی-------------------------------* برداشتی از آیه 47 سوره حج** اشاره به شعر خانم"ژاله اصفهانی" با نگاهی متفاوت

رقص دل دلْ نورِ جهان باشد جانْ در لَمَعان باشد این رَقص کُنان باشد آن دستْ زَنان آید