مولانا:دلم را ناله سرنای باید که از سرنای بوی یار آید

"آواز تو جان می آزماید" به چه معنی هست؟

بگو ای نای حال عاشقان را که آواز تو جان می آزماید ببین ای جان من کز بانگ طاسی مه بگرفته چون وا می گشاید عرض سلام و ادب در پاسخ به سوال جناب محمد رضا این کمترین در چند کلمه ای برداشت شخصی و خطورات ذهنی رو عرض میکنم الله اعلم به نظر بنده بیت سپسین راهگشای سوال دوست بزرگوارمان می تواند باشد بگو : گفتن یک مرتبه و مقام است در گفتمان عارفان و رازآشنایان و لوازم و مقتضیاتی را می طلبد یکی آنکه به اذن و اجازه باشد و به امر که اصل در گفتمان رازآشنایان خاموشی و سکوت ظاهری و باطنی است لذا گفتن موقوف امر و دیگر سنخیت است وگرنه یاوه گویی است و شعار و نمود بی بود و دعوی میان تهی ....ای نای تو حال عاشقان را بگو چرا ؟! چون تو خود عاشقی و آشنای عاشقانخویشکاری آواز تو چیست ؟! میزان و محک و آزمونی است برای سنجش عیار جان و به آزمون درآورنده ی عاشقی آن که نوای نای تذکارگر جدایی ها و تنهایی ها و تفاوت هاست در مقام محاکات که بحثی دراز دامن است ....به میزانی که جان با آواز برآمده از نی انبان از خویش تهی و از دم نایی پر سنخیت بیابد عاشق حقیقی است ....و برای تقریب ذهن فرمایش بیت بعدی در مقام روشنگری است ....ماه از بانگ پنگان زدن و بر طاس و کاسه کوبیدن گشاده شده از پس ظلمت و تاریکی خسوف بیرون می آید به اعتقاد قدما خطاب به جان که چون ماه بگرفته از استماع بانگ طاس گشوده می گردد تو نیز از استماع آواز نی در مقام آزمون چیستی و چرایی خویش برآ و خویشکاری را در پرتو این نوا بیازما .....نی پرده در است و پرده هایش پرده های عاشقان می درد ماه گرفته ماه در عین فعلیت تامه اما در حجاب و ستر و مانع است و در گرو هرآنچیزی که وی را از گرفتگی و بستگی به گشایش و رهایی رهنمون شودجان در حجاب و پرده نیز به نوای پرده های نای در پی همین آزمون و آزمایش مدام است ....

امیدوارم برداشتم درست باشد .آواز تو جان من را برای زنده بودن می آزماید یعنی گاهی چنان از خود بیخود میشود که به مرز مردن می رسد و باز برمیگردد پس بین زنده بودن و مردن جانم را رصد میکند