مولانا:آمد بت میخانه تا خانه برد ما را بنمود بهار نو تا تازه کند ما را

خورشید به هر برجی مسعود و بهی باشداما کر و فر خود در برج حمل داردحمل برج خورشید و همان فروردین است و چیرگی گرما و روشنی بر سرما و تاریکی

ای آفتابی در حمل باغ از تو پوشیده حللبی تو بماند از عمل در زخم سرما نی مکن

ای تافته در جان من چون آفتاب اندر حملوی من ز تاب روی تو همچون عقیق اندر یمن

ای آفتاب خوش عمل بازآ سوی برج حملنی یخ گذار و نی وحل عنبرفشان عنبرفشانای آفتاب

آفتابی کو مجرد آمد از برج حملآفتابی بی‌نظیر بی‌قرین خوش قران

دگربار آفتاب اندر حمل شدبخندانید عالم را چو گلشن

چون عقل کل صاحب عمل جوشان چو دریای عسلچون آفتاب اندر حمل چون مه به برج سنبله

هر موی من از عشقت بیت و غزلی گشتههر عضو من از ذوقت خم عسلی گشتهخورشید حمل رویت دریای عسل خویتهر ذره ز خورشیدت صاحب عملی گشتهاین دل ز هوای تو دل را به هوا دادهوین جان ز لقای تو برج حملی گشته

چو خورشید حمل آمد شعاعش در عمل آمدببین لعل بدخشان را و یاقوت زکاتی راهمان سلطان همان سلطان که خاکی را نبات آردببخشد جان ببخشد جان نگاران نباتی رادرختان بین درختان بین همه صایم همه قایمقبول آمد قبول آمد مناجات صلاتی راز نورافشان ز نورافشان نتانی دید ذاتش راببین باری ببین باری تجلی صفاتی راگلستان را گلستان را خماری بد ز جور دیفرستاد او فرستاد او شرابات نباتی رابشارت ده بشارت ده به محبوسان جسمانیکه حشر آمد که حشر آمد شهیدان رفاتی راشقایق را شقایق را تو شاکر بین و گفتی نیتو هم نو شو تو هم نو شو بهل نطق بیاتی راشکوفه و میوه بستان برات هر درخت آمدکه بیخم نیست پوسیده ببین وصل سماتی رازبان صدق و برق رو برات مؤمنان آمدکه جانم واصل وصلست و هشته بی‌ثباتی را

آمد خورشید ما باز به برج حملمعطی صاحب عمل سیم شماران رسیدطالب و مطلوب را عاشق و معشوق راهمچو گل خوش کنار وقت کناران رسید

خورشید وصال تو روزی به جمل آیددر چرخ دلم یابد برج حملی دیگر

شکر که خورشید عشق رفت به برج حملدر دل و جان‌ها فکند پرورش نور خویششکر که موسی برست از همه فرعونیانباز به میقات وصل آمد بر طور خویش

خورشید ما مقیم حمل در بهار جانفارغ ز بهمنست و ز کانون زهی مساغ

آفتابا تو در حمل جانیاز تو سرسبز خاک و خندان باغ

این بوالعجب کاندر خزان شد آفتاب اندر حملخونم به جوش آمد کند در جوی تن رقص الجمل

علم ما داده او و ره ما جاده اوگرمی ما دم گرمش نه ز خورشید حمل

خورشید حمل کی بود ای گرمی تو بی‌حدای محو شده در تو هم گرمم و هم سردم

چو آفتاب سعادت رسید سوی حملدو صد تموز بجوشید از دی سردم

ای عشق تو در جان من چون آفتاب اندر حملوی صورتت در چشم من همچون عقیق اندر یمن

به قرار آن جان جهان و گنج نهان نتوانسته بوده است طرف را نیک بپزد.نک خوش خوش می آید در برج حمل تا صد نکته در اندازد، دام و دغل سازد و سر انجام بر شجر فطرت پخت و پز را به انجام برساند.

ای آفتاب خوش عمل بازآ سوی برج حملنی یخ گذار و نی وحل عنبرفشان عنبرفشانگلزار را پرخنده کن وان مردگان را زنده کنمر حشر را تابنده کن هین العیان هین العیاناز حبس رسته دانه‌ها ما هم ز کنج خانه‌هاآورده باغ از غیب‌ها صد ارمغان صد ارمغان

گر تو ز خورشید حمل سر کشیبفسری و برف زمستان شوی

چو حمل صورت گیرد ز شمس تبریزیچو دل شوی تو و چون دل به سوی غیب پری

به حمل رسید آخر به سعادت آفتابتکه جهان پیر یابد ز تو تابش جوانی

کی بود آفتاب تو در دل چون حمل رسدتا تو چو آب زندگی بر گل و بر سمن رسی

سلام.عظمت شمس برای مولانا چه لطیف تصویرشده،آنجاکه می فرماید:بازآمدوبازآمد،آن عمردرازآمد....آن جان جهان آمد،آن گنج نهان آمد..

خوش خوش در مصرع آخر به معنای به تدریج است.