مولانا:آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

سینه مالامال درد‌است ای دریغا مرهمیدل ز تنهایی بجان آمد خدا را همدمی......ای پادشه خوبان داد از غم تنهاییدل بی تو بجان آمد وقت است که‌باز آییای دل شب هجران شد، بوی خوش وصل آمدشادیت مبارک باد ای عاشق شیداییداد از عم تنهایی....

غزلی نمایانگر عنصر صداقت در جلال دین که لازمه رشد و تعالی انسان است و اینکه چند باری میان او و شمس جدایی‌های کوتاهی ناشی‌ از اختلافات نظری و یا رفتاری و یا دخالت‌های دیگران روی می‌‌داده است هم نشینی و داشتن یار اساس عرفان جلال دین شده است و او این را تا پایان عمر نگاه و پاس می‌‌داشته است و اینکه انسان بدون یار، خار است و با یار گلزار. انسان با یار می‌‌تواند به صافی برسد و خود را صاف کند آن هم یاری چون شمس که توانائی او در یافتن نا صافی‌ها سر آمد دوران‌ها بوده است و به سختی با کسی‌ هم سخن می‌‌شده است بر عکس مردم که هر که را می‌‌بینند به حرافی می‌‌پردازند تا خود را شهره عام و خاص سازد شاید در هیچ غزلی این اندازه واژه خاموش بکار برده نشده باشد که خود می‌‌رساند که خاموشی مکمل هم نشینی است وگر نه ما می‌‌توانیم با دیگران باشیم ولی همواره از خود بگوییم و از باور‌های خود دفاع کنیم بی‌ آنکه مشتاق شنیدن باشیم و از تشنگی دل با خبر شویم و توجهی با آن داشته باشیم و فقط در سر خود زندگی‌ کنیم

#خاک پای کسی بودن: کنایه از تواضع بی¬حد کردن نسبت به او. #5. مجرّد: عاری از قید و شرط و پاک از عوارض؛ مجرّد کسی است که خود را از تمام علائق مادّی دور نگهدارد. #