مولانا:باز آفتاب دولت بر آسمان برآمد باز آرزوی جان‌ها از راه جان درآمد

باز آفتاب دولت بر آسمان برآمد باز آرزوی جان ها از راه جان درآمدباز از رضای رضوان درهای خلد وا شد هر روح تا به گردن در حوض کوثر آمدباز آن شهی درآمد کو قبله شهانست باز آن مهی برآمد کز ماه برتر آمدسرگشتگان سودا جمله سوار گشتند کان شاه یک سواره در قلب لشکر آمداجزای خاک تیره حیران شدند و خیره از لامکان شنیده خیزید محشر آمدآمد ندای بی چون نی از درون نه بیرون نی چپ نی راست نی پس نی از برابر آمدگویی که آن چه سویست آن سو که جست و جویست گویی کجا کنم رو آن سو که این سر آمدآن سو که میوه ها را این پختگی رسیدست آن سو که سنگ ها را اوصاف گوهر آمدآن سو که خشک ماهی شد پیش خضر زنده آن سو که دست موسی چون ماه انور آمداین سوز در دل ما چون شمع روشن آمد وین حکم بر سر ما چون تاج مفخر آمددستور نیست جان را تا گوید این بیان را ور نی ز کفر رستی هر جا که کفر آمدکافر به وقت سختی رو آورد بدان سو این سو چو درد بیند آن سوش باور آمدبا درد باش تا درد آن سوت ره نماید آن سو که بیند آن کس کز درد مضطر آمدآن پادشاه اعظم در بسته بود محکم پوشید دلق آدم امروز بر در آمد

سلام و درودفَلَمَّا بَلَغَا مَجْمَعَ بَیْنِهِمَا نَسِیَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِیلَهُ فِی الْبَحْرِ سَرَبًاکهف/61هنگامی که به محل تلاقی آن دو دریا رسیدند، ماهی خود را (که برای تغذیه همراه داشتند) فراموش کردند؛ و ماهی بعداز افتادن در آب زنده شد و راه خود را در آب پی گرفت و رفت.

زیبائی غزل انسان را وا میدارد که پا نویسی بر آن بگذارد مانند امضا بر تائید و پشتیبانی‌ و همراهیاین غزل چون مانیفست می‌‌ماند و فرهنگ جلالی را معرفی‌ می‌‌کند و عرفان جلال دینی را از دل هستی‌ هر بار گوهر‌ها بیرون می‌‌آید، آنجا که دل است از شش جهت بیرون است، می‌‌توان آنرا درون نامید به باور جلال دین خدا اگر بخوهد آشکار شود و یا اندکی آشکار شود حتما به صورت آدم نمایان می‌‌گردد و همین باور است که شادی جلال دین را دامن می‌‌زند و برای همین است که دوستان خود را اینقدر دوست می‌‌دارد