مولانا:روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود

با سلام و ادبدر بیت دهم مصرع دوم:لاف خدایی کجا دردهدی آن عنودواژه "دردهدی" تا جاییکه بنده مطالعه کردم فاقد معنا می باشد. همینطور واژه "دهدی" . واژه های "هدی" و نیز واژه "دهی" هم بنظرم معنای مرتبطی با این بیت ندارند.مگر آنکه واژه "دهن" صحیح باشد:لاف خدایی کجا در دهن آن عنودمتشکرم

درود بر شما جناب رسته گرامیاز لطف و پاسخ وزین تان بسیار متشکرمبله بعد از ارسال حاشیه با کمی تامل در این مورد دریافتم که معنای در دهدی در واقع همان در دادن یا سر دادن لاف خدایی از جانب فرعون بوده است..اگر سر فرعون را درد و بلا می بودلاف خدایی کجا در می داددر این ماه ها با برنامه گنج حضور مهندس شهبازی مانوس هستم. و هر از گاهی غزلی از حضرت مولانا را حفظ می کنم. از جمله همین غزل را بطور مداوم با خود زمزمه می کنم.باز هم تشکر می کنم.

در+دهد+ی= دردهدی، وجه تردیدی فعل دردهد است. در گذشته فعل‌ها در این وجه کاملا صرف می‌شده‌اند ولی به مرور زمان از کار افتاده است ولی هنوز در بعضی لهجه‌های محلی فارسی پا برجا است. در دیوان شمس و مثنوی این وجه فعل فراوان به کار رفته است:/ کی بفشاردی مرا دست غمی و غصه‌ای./ دست دراز کردمی‌، گوش فلک گرفتمی./ از سر ماه، من، کله بستدمی، ربودمی.بی پر و بی پا سفر می‌کردمی // بی لب و دندان شکر می‌خوردمی.در دیوان‌های اشعار و در نثرهای قدیم این وجه فراوان است. در دیوان حافظ هم است:دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی // کز عکس روی او شب هجران سر آمدی.( در گذشته خواب را حتما دراین وجه بیان می‌کردند، کسی خواب را در وجه اخباری بیان نمی‌کرد)خوش بودی ار به خواب بدیدی دیار خویش // تا یاد صحبتش سوی ما رهبر آمدیبقایای این وجه فعل هنوز در زبان فارسی وجود دارد، بسیاری در گفتگو از آن استفاده می‌کنند ولی ریشۀ دستوری آن را نمی‌دانند، متاسفانه در هیچ کجا آموزش داده نمی‌شود و محققان و ادیبان هم به آن نمی‌پردازند.