مولانا:چو عشق را هوس بوسه و کنار بود که را قرار بود جان که را قرار بود

ضمن تشکر از دست اندرکاران تاریخ ما ، کاملا با نظر آقا (یا خانم) پیرایه یغمایی موافقم .و از ایشان بخاطر اعراب گذاری شعر و اصلاح نوشتار آن ممنونم.

متأسفانه شکل نوشتاری غزل ها در تاریخ ما نارسایی بسیار دارد و فاقد نشانه های نوشتاری است . نشانه هایی که برای خوانش ونیز دریافت معنی در حین خوانش ضرودی می نماید . این مورد را می توان در مورد اشعار ساده به چشم پوشی برگزار نمود ، اما در مورد غزل های مولانا که سرشار از غنای فلسفی است، نه .برای نمونه غزل 922 ، با رعایت نشانه ها بازنویسی می شود تا بخشی از معنای شعر ، هنگام خوانش دریافت شود چو عشق را هوس بوسه و کنار بودکه را قرار بود؟ جان! که را قرار بود؟شکارگاه بخندد چو شه شکار رودولی چه گویی آن دم که شه شکار بود؟هزار ساغر می‌نشکند خمار مرادلم چو مست ِ چنان چشم پر خمار بودگهی که خاک شوم خاک ذّره ذّره شودنه ذرّه ذرّه ی من عاشق نگار بود؟ز هر غبار که آواز ِ های و هو شنویبدان که ذرّه ی من اندر آن غبار بوددلم ز آه شود ساکن و ازو خجلماگر چه آه ، ز ماه تو شرمسار بودبه از صبوری اندر زمانه چیزی نیستولی نه از تو، که صبر از تو سخت عار بودایا به خویش فرورفته در غم کاری،تو تا برون نروی از میان، چه کار بود؟چو عنکبوت ز دود لعاب اندیشه،دگر مباف که پوسیده پود و تار بودبرو تو باز ده اندیشه را بدو که بدادبه شه نگر، نه به اندیشه کان نثار بودچو تو نگویی، گفت ِ تو، گفت ِ او باشدچو تو نبافی، بافنده کردگار بوداز متصدیان تاریخ ما تقاضا می شود ، غزل را جایگزین فرمایند

به از صبوری اندر زمانه چیزی نیستولی نه از تو، که صبر از تو سخت عار بود..

ایا به خویش فرورفته در غم کاریتو تا برون نروی از میان چه کار بودمولانای جان ما غمگینیم از اینکه آیا هدف من ذهنی ما به مقصد میرسد یا ن اگر این من ذهنی برود خواهیم دید که تنها مانع ما برای مقاصد حقیقی ما همین من ذهنی