نادر نادرپور:بر پرده های رنگی بهزاد نامدار من ، نقش سالخورده ی خیام شاعرم
❈۱❈
بر پرده های رنگی بهزاد نامدار
من ، نقش سالخورده ی خیام شاعرم
من ، در میان بزم
دستی به جام باده و دستی به زلف یار
❈۲❈
آواز را به زمزه آغاز می کنم
تا ماه نو ، سرود خوش آرد به خاطرم
می خوانم ، و صدای من از ژرفنای دل
هرگز به گوش مطرب و ساقی نمی رسد
❈۳❈
زیرا که این دو تن
چیزی به جز نقوش فریبنده نیستند
من نیز در نگاه کسان ، نقش دیگرم
من تکیه کرده ام به درختی که هیچ گاه
❈۴❈
از پشت او ، تصور دیدار آفتاب
در آستان صبح میسر نبوده است
من خیره مانده ام به هلالی که در سخن
ابروی یار بوده و چوگان شهریار
❈۵❈
اما ، به چشم دل
در خرمن غروب چمنزار عمر من
چیزی به غیر داس در گرو نبوده است
من ، در میان بزم
❈۶❈
چشم به چهره ای است که نقش جمال او
از معجزات خامه ی صورتگر است و بس
جامی که آفرین خود را خریده است
تصویر ماهرانه ای از ساغر است و بس
❈۷❈
هرگز من آن کسی که تو بینی ، نبوده ام
تصویر من ، نشانه ی تقدیر دیگر است
ایا خدا ، دوباره مرا آفریده است ؟
یا عمر دیگر از پس مردن میسر است ؟
❈۸❈
عمر نخست من که در اندیشه ها گذشت
بر پرده ی نگارگران ، آشکار نیست
تصویر من که آینه ی عمر دوم است
چیزی به جز تصور صورت نگار نیست
❈۹❈
در این جهان کوچک رنگین و کاغذین
من ، نقش سالخورده ی خیام شاعرم
آتش گرفته است افق در قفای من
وز سالیان سوخته دودی است در سرم
❈۱۰❈
پیرانه سر ، به یاد جوانی ، میان بزم
با چنگ زهره ، زمزمه آغاز می کنم
اما گشوده نیست زبان سخنورم
وین آرزو مراست که بعد از هزار سال
❈۱۱❈
نقاش روزگار به رغم گذشته ها
اینده ای به کام دل من رقم زند
لیکن هراسناک از آنم که آسمان
ایینه ای شکسته نهد در برابرم
❈۱۲❈
کامنت ها