نظامی:سراینده چنین افکند بنیاد که چون در عشق شیرین مرد فرهاد
❈۱❈
سراینده چنین افکند بنیاد
که چون در عشق شیرین مرد فرهاد
دل شیرین به درد آمد ز داغش
که مرغی نازنین گم شد ز باغش
❈۲❈
بر آن آزاد سرو جویباری
بسی بگریست چون ابر بهاری
به رسم مهترانش حله بر بست
به خاکش داد و آمد باد در دست
❈۳❈
ز خاکش گنبدی عالی برافراخت
وز آن گنبد زیارتخانهای ساخت
خبر دادند خسرو را چپ و راست
که از ره زحمت آن خار برخاست
❈۴❈
پشیمان گشت شاه از کرده خویش
وز آن آزار گشت آزرده خویش
در اندیشید و بود اندیشه را جای
که باد افراه را چون دارد او پای
❈۵❈
کسی کو با کسی بدساز گردد
به دو روزی همان بد باز گردد
در این غم روز و شب اندیشه میکرد
وزین اندیشه هم روزی قفا خورد
❈۶❈
دبیر خاص را نزدیک خود خواند
که برکاغذ جواهر داند افشاند
گلشن فرمود در شکر سرشتن
به شیرین نامه شیرین نوشتن
❈۷❈
نخستین پیکر آن نقش دلبند
تو لا کرده بر نام خداوند
بنام روشنائی بخش بینش
که روشن چشم ازو گشت آفرینش
❈۸❈
پدید آرنده انسی و جانی
اثرهای زمینی و آسمانی
فلک را کرده گردان بر سر خاک
زمین را کرده گردشگاه افلاک
❈۹❈
پس از نام خدا و نام پاکان
برآورده حدیث دردناکان
که شاه نیکوان شیرین دلبند
که خوانندش شکرخایان شکرخند
❈۱۰❈
شنیدم کز پی یاری هوسناک
به مانم نوبتی زد بر سر خاک
ز سنبل کرد بر گل مشک بیزی
ز نرگس بر سمن سیماب ریزی
❈۱۱❈
دو تا کرد از غمش سرو روان را
به نیلوفر بدل کرد ارغوان را
سمن را از بنفشه طرف بر بست
رطبها را به زخم استخوان خست
❈۱۲❈
به لاله تخته گل را تراشید
به لولو گوشه مه را خراشید
پرند ماه را پیوند بگشاد
ز رخ برقع ز گیسو بند بگشاد
❈۱۳❈
جهان را سوخت از فریاد کردن
به زاری دوستان را یاد کردن
چنین آید ز یاران شرط یاری
همین باشد نشان دوستداری
❈۱۴❈
بر آن حمال کوهافکن ببخشود
به سر زانو به زانو کوه پیمود
غریبی کشته بیش ار زد فغانی
جهان گو تا بر او گرید جهانی
❈۱۵❈
بدینسان عاشقی در غم بمیرد؟
چنو باد آنکه زو عبرت نگیرد
حساب از کار او دورست ما را
دل از بهر تو رنجورست ما را
❈۱۶❈
چو دانم سخت رنجیدی ز مرگش
که مرد و هم نمیگوئی به ترکش
چرا بایستش اول کشتن از درد
چو کشتی چند خواهی اندهش خورد
❈۱۷❈
غمش میخور که خونش هم تو خوردی
عزیزش کن که خوارش هم تو کردی
اگر صدسال بر خاکش نشینی
ازو خاکیتری کس را نبینی
❈۱۸❈
چو خاک ارصد جگر داری به دستی
نیابی مثل او شیرین پرستی
ولیکن چون ندارد گریه سودی
چه باید بی کباب انگیخت دودی
❈۱۹❈
به غم خوردن نکردی هیچ تقصیر
چه شاید کرد با تاراج تقدیر
بنا بر مرگ دارد زندگانی
نخواهد زیستن کس جاودانی
❈۲۰❈
تو روزی او ستارهای دلافروز
فرو میرد ستاره چون شود روز
تو صبحی او چراغ ار دل پذیرد
چراغ آن به که پیش از صبح میرد
❈۲۱❈
تو هستی شمع و او پروانه مست
چو شمع آید رود پروانه از دست
تو باغی و او گیاهی کز تو خیزد
گیاه آن به که هم در باغ ریزد
❈۲۲❈
تو آتش طبعی او عود بلاکش
بسوزد عود چون بفروزد آتش
اگر مرغی پرید از گلستانت
پرستد نسر طایر ز آسمانت
❈۲۳❈
و گر شد قطرهای آب از سبویت
بسا دجله که سر دارد به جویت
چو ماند بدر گوبشکن هلالی
چو خوبی هست ازو کم گیر خالی
❈۲۴❈
اگر فرهاد شد شیرین بماناد
چه باک از زرد گل نسرین بماناد
نویسنده چو از نامه به پرداخت
زمین بوسید و پیش خسرو انداخت
❈۲۵❈
به قاصد داد خسرو نامه را زود
ستد قاصد ببرد آنجا که فرمود
چو شیرین دید کامد نامه شاه
رخ از شادی فروزان کرد چون ماه
❈۲۶❈
سه جا بوسید و مهر نامه برداشت
و زو یک حرف را ناخوانده نگذاشت
جگرها دید مشک اندود کرده
طبرزدهای زهرآلود کرده
❈۲۷❈
قصبهائی در او پیچیده صد مار
رطبهائی در او پوشیده صد خار
همه مقراضههای پرنیان پوش
همه زهرابهای خوشتر از نوش
❈۲۸❈
نه صبر آن که این شریت بنوشد
نه جای آنکه از تندی بجوشد
به سختی و به رنج آن رنج و سختی
فرو خورد از سر بیدار بختی
کامنت ها