حکیم نزاری:از نَفَس دوست شد مریمِ جان حامله معتقد و اعتراف معترض و ولوله

سلام این شعر در دیوان حکیم نزاری نیست:چه آورم به تو چون هر چه هست جمله تو داریمگر شفاعت و عجز و نیازمندی و زاریتو بی نیاز و نزاری نیازمند به فضلتروا مدار که گوش نیازمند نداریتوآن نِئی که گُذاری عزیز کرده ی خود را میان خُوف و رَجا مانده در کَشاکَش و خواری تویی همه تو بسی هم تو دست گیرِ تمامی جز از تو از که توان خواست اِستعانت و یاری منم که دامن آلوده می کِشم ز پس و تو منزه از همه آلایشی، مُقدَس و باری چنان ز آتش عدل تو خائفم که ندامت ز دیده سیل روان می کند چو ابر بهاری به عِزّ عزت پاکان که چِرک ذلت بنده به آب عفو بشویی ز غسل پاک بر آری نَه طاعتی که توان کرد در جَزاش مُعَوَّل نکرده کار و طمع داشتن به اُجرت کاری ز خاک تیره توانی که در دَمم برسانی در آن گروه که بر سِدره می کشند عِماری مرا رضای تو باید نه جنّتی مُتَوَهَّم من آن نئم که فریبم به زلف و خالِ حَواریبه سَهو های خطِ من حساب من ننویسی به کرده های بد من حقوق من نگذاری به صِدق نیّت نیکان که صحبتم بنمایی به یُمن همّت مردان که ضایعم نگذاری ز دست عُذر از آنم گرفته دامن عَفوت که کرده های قَبیحم به روی باز نیاری گناه بنده اصرار کرده روزِ مَظالم به فضل خویش ببخشی به عَفو خویش سِپاریدر آن زمان که سرآید زمانم از سرِ رحمت ببخش و باز مَنه دست رد به روی نزاری