حکیم نزاری:ای پیرِ سال‌خورده غمِ خود نمی‌خوری رو خونِ رز مریز که بر خویش خون‌گری
❈۱❈
ای پیرِ سال‌خورده غمِ خود نمی‌خوری
رو خونِ رز مریز که بر خویش خون‌گری
بت در کنار داری و زنّار در میان
تا چون موحّدان نشوی از خودی بری
❈۲❈
در ابتدا نه هم ز قیاسِ من و تو خاست
ترتیبِ بت‌پرستی و ترکیبِ بت‌گری
بود و نبود و رای و قیاس تو چیست بُت
زین جمله وا رهی اگر از خویش بگذری
❈۳❈
اینجا تو کیستی و من ای یار جمله اوست
پس چیست این که معترفم من تو منکری
توفیق بر نصیبهی فطرت مقدّرست
من بُردم آنِ خویش تو هم آنِ خود بری
❈۴❈
گر یک طرف ز گوشه برقع برافکند
من ضامنم که بیش به خود باز بنگری
کورست عقل در رهِ عشّاق نه دلیل
خفّاش را رسد که کند دعویِ خوری
❈۵❈
خطِّ یگانگی ندهندت نزاریا
تا لوحِ دل زحرف دویی پاک نستری
چون خاکِ راه معتکفِ کوی دوست باش
تا زیر پای نطعِ سماوات بسپری
کامنت ها