حکیم نزاری:قیامت است سفر کردن از دیار حبیب مرا همیشه قضا را قیامت است نصیب

قیامتست سفر کردن از دیار حبیبمرا همیشه قضا را قیامتست نصیببه ناز خفته چه داند که دردمند فراقبه شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب ؟به قهر می‌روم و نیست آن مجال که بازبه شهر دوست قدم در نهم ز دست رقیبپدر به صبر نمودن مبالغت می‌کردک ای پسر بس ازین روزگار بی‌ترتیبجواب دادم ازین ماجرا که ای بابچو درد من نپذیرد دوا به جهد طبیبمدار توبه توقع ز من که در مسجدسماع چنگ تأمل کنم نه وعظ خطیببه مکتب ارچه فرستادیم نکو نامدگرفته ناخن چکنم به زخم چوب ادیبهنوز بوی محبت ز خاکم آید اگرجدا شود به لحد بند بندم از ترکیببه اختیارندارد سر سفر سعدیستم غریب نباشد ز روزگار عجیبسعدی » دیوان اشعار » ملحقات و مفردات » تکه ۴/