عنصری:دل مرا عجب آید همی ز کار هوا که مشک‌بوی سلب شد ز مشک‌بوی صبا

سلام.در بیت بیستم، احتمالاً «خدای» بوده به جای «خدا». یک هجا بعد از کلمه ی «خدا» جا افتاده، که با کلمه ی «خدای» درست میشه.در بیت سی‌ام بین «چو» و «نان» نباید فاصله ای باشه.

سلامدر مصراع دوم بیت 16ام ((در بن)) به صورت ((دراین)) پسندیده تر است.

🔰شرح قصیدهٔ 1 عنصری:«🕊️🌹»   دل مرا عجب آید همی ز کار هوا - من عجیب می‌یابم که دلم همیشه به هوا وابسته است که مشک‌بوی سلب شد ز مشک‌بوی صبا - بوی مشک به دلیل باد صبا از من گرفته شد ز رنگ و بوی همی دانم و ندانم از آنک - من همه رنگ و بوها را می‌شناسم ولی نمی‌دانم که آیا هوا از صبا به وجود آمده است یا صبا از هوا چنین هوا ز صبا گشت یا صبا ز هوا - آیا هوا به دلیل صبا شده است یا صبا به دلیل هوا درخت اگر عَلَم پرنیان گشاد رواست - اگر درخت برگ‌های طلایی بیاورد، آن را به راحتی می‌پذیرند که خاک باز کشیدست مفرش دیبا - زمین پارچه‌ی بافته را کشیده است به نور و ظلمت ماند زمین و ابر همی - زمین و ابر همیشه در نور و تاریکی می‌مانند به درّ و مینا ماند سرشک ابر و گیا - سرشک ابر و گیاه همیشه در درّ و شیشه می‌مانند فریفته است زمین ابر تیره را که ازو - زمین از ابر تاریک فریب خورده است، زیرا که همی ستاند درّ و همی دهد مینا - زمین را درخشان می‌کند و شیشه را به آن می‌دهد به زیر گوهر الوان و زیر نقش بدیع - زیر گوهرهای مختلف و زیر نقش‌های زیبا نهفته گشت دِرازای عالم و پهنا - درازا و پهناهای جهان پنهان شده است اگرچه گوهر و نقش جهان فراوانست - اگرچه گوهر و نقش جهان بسیار است همه صناعت ابرست و دستبرد صبا - همه صنایع ابر است و تأثیر صبا است چه فایده‌ست ز نقش بهار و پیکر او - چه فایده‌ای دارد از نقش بهار و زیبایی او که از هواش جمالست و از بخار نوا - زیبایی او از هواست و صدای او از بخار اگر هواش بدین روزگار تازه کند - اگر هواش این زمانه را تازه کند به روزگار خزان هم هوا کندش هبا - در زمان خزان هم هوا به او هبا می‌کند بهار نعت خداوند خسرو عجم است - بهار صفت خداوند خسرو عجم است که بوستان شد ازو طبع و خاطر شعرا - بهار باعث شد که باغ‌ها و طبیعت شاعران را شاد کند بهار عقل ثبات و بهار کوه بقا - بهار نمایانگر پایداری و استواری عقل است و بهار نشانگر دوام و بقای کوه است.   بلی بدین صفت و جایگاه و مرتبت است - بله، او دارای این ویژگی‌ها و مقامات و منزلت است.   مدیح شاه جهان شهریار بی‌همتا - تسبیح می‌گویم از شاه جهان، شهریار بی‌همتا.   یمین دولت مجد و امین ملت صدق - او در سمت راست قدرت و حکومت، با عظمت و در خدمت ملت با درستی و امانت است.   امیر غازی، محمود، سیّدالامرا - او امیر غازی، محمود، سرور امور است.   از آفتاب جهان مردمیش پیداتر - او از همه مردم، به دلیل نور و تابش آفتاب جهان، برتر است.   از آنکه در همه احوال در خلا و ملا - او همواره در تمام شرایط و در هر مکانی، در خلاء و جمعیت، با مردمش بوده است.   بود پدید شب و روز مردمیش همی - در هر لحظه و در شب و روز، او همراه مردمش بوده است.   به شب ز دیده بود آفتاب ناپیدا - تا حدی که آفتاب در حالی که شب است، از دید گم شده است.   چهار وقتش پیشه چهار کار بود - در هر چهار زمان، وظیفه‌های مختلفی داشته است.   کسی ندید و نبیندش ازین چهار جدا - هیچ کس نتوانسته است او را از این چهار زمان جدا کند و خالی از این چهار زمان ببیند.   به وقت قدرت رحم و به وقت زلت عفو - در زمانی که او توانایی و قدرت دارد، رحمت و مهربانی نشان می‌دهد و در زمان خطا و اشتباه، عفو می‌کند.   به وقت تنگی رادی به وقت عهد وفا - در زمان تنگی و دشواری، او راضی است و در زمان عهد و وفاداری، پایبند به وعده‌ها است.                                                                                                    اگرچه جود و سخاوت ز قدر بر فلکند - هرچند بخشش و سخاوت او بی‌منتهاست و بر مرزهای آسمان است.   فرود سایۀ انگشت اوست جود و سخا - بخشش و سخاوت او به اندازهٔ سایهٔ انگشت اوست.   مدیح بازوی او کن که پیش بازوی او - تسبیح کن از توانایی و قوای او، زیرا که بازوی او از بین همه ضعفا و ناتوانان، قوی‌ترین است.   قوی‌ترین کس باشد ز جملهٔ ضعفا - او از همه ضعفا و ناتوانان، قوی‌ترین است.   خدای دادش هرچ آن سزا و درخور اوست - خداوند هرچه را که مناسب و درست باشد، به او عطا کرده است.   مثل زنند که درخور بود سزا بسزا - همچنین مانند آن زنندگانند که پاداش و جزا درست و شایستهٔ آنهاست.   شناخته است که منّت خدایراست همی - شناخته است که عطا و نعمت خداوند از آن است و نه از ارزش وقتیة انسان.   به خلق برننهد منّت او ز بهر عطا - به خواست و کار خلق نیست که نعمت و عطای او را از آنها بازدارد.   به عزم کردن او کارهای خرد و بزرگ - با عزم و تصمیم او، اعمال کوچک و بزرگ به انجام می‌رسد و به نظر می‌رسد که عزم او حکم مقدر است.   چنان برآید گویی که عزم اوست قضا - به گونه‌ای پیش می‌روند و صورت می‌گیرند که گویی این عزم و قضا است.   رضا دهند به امرش ملوک، وین نه عجب - پادشاهان به فرمان و امر او راضی‌اند و این چیزی عجیب نیست.   بدو شوند بزرگ ار بدو دهند رضا - اگر او راضی باشد، افراد بزرگ و قدرتمند شده و مورد رضایت او قرار می‌گیرند.   سما چو بنگری اندر میان همت اوست - اگر به آسمان نگاه کنی، خواهی دید که همت او در بین ستارگان است.   اگرچه پیکر او هست در میان سما - هرچند که جسم او در میان آسمان است.   مبارزان را شمشیر او طلسمی شد - شمشیر او توانسته است بر سربازان، جادویی کند تا جز به سوی او نروند.   که سوی او نبودشان مگر که پشت و قفا - زیرا کسی جز به سوی او نمی‌روند، جز به عقب و تنها زمینه است.                                                                                                                                          بزرگواری و آزادگی و نیکی را - این بیت به معنای بزرگواری، آزادی و نیکی است.   ز هر که یاد کنی مقطع است ازو مبدا - هر چه کسی را یاد کنی، او را از مبدا و منشأ می‌شناسی.   گرش بتانی دیدن همه جهانست او - اگر او را بتوانی ببینی، همه جهان در اوست.   برین سخن هنر و فضل او بس است گوا - در این سخن، هنر و فضیلت او بسیار است.   کس از خدای ندارد عجب اگر دارد - عجیب نیست که هیچ کسی از خداوند ندارد.   همه جهان را اندر تنی همی تنها - در یک بدن، همه جهان را تنها می‌بینی.   صلاح دین را امروز نیّت و فکرش - صلاح و نیکوکاری در دین، امروز در نیت و اندیشه اوست.   ز دی به است و ز امروز به بود فردا - از دی به امروز است و از امروز به فردا خواهد بود.   به نام ایزد چونان شده‌ست هیبت او - هیبت و ترس از او به همان شیوه‌ای است که برای نام خدا است.   که نیست کس را کردن خلاف او یارا - هیچ کسی قادر نیست به خلاف او عمل کند.   بهای او نه به ملک است نی معاذ الله - ارزش و قیمت او نه در ملک است و نه در مال و ثروت.   که ملک را به بزرگی و نام اوست بها - زیرا که ارزش و قیمت ملک به بزرگی و نام اوست.   گهر بدست کسی کو نه اهل آن باشد - گرانبهاست گهری که در دست کسی است که شایستگی آن را ندارد.   چو آبگینه بود بی‌بها و پست‌نما - همچون آینهٔ آب، بی‌ارزش و پست‌نما است.                                                                                                                خدایگانا هر جا که در جهان ملکی است - ای خدایان! هر جا که در جهان یک پادشاهی می‌باشد.   بطاعت تو گراید همی بخوف و رجا - همه به پیروی از فرمان تو تمایل دارند و از ترس و امید به تو باشند.   تو رنجه از پی دینی نه از پی دنیا - تو با رنج و مشقت به دنبال خداپرستی هستی، نه به دنبال بهره‌وری از دنیا.   ز بهر آنکه نیرزد به رنج تو دنیا - به خاطر آنکه به رنج و مشقت تو در دنیا می‌افتد.   چو کم ز قدر تو باشد جهان و نعمت او - هر چند جهان و نعمت او در مقابل تو کم است و ارزش دارد.   به کم ز قدر تو چون تهنیت کنیم تو را - چگونه می‌توانیم تورا تبریک و تهنیت کنیم چون ارزش تو از اینکه تو را تبریک کنیم کمتر است.   به آفرین و دعایی مگر بسنده کنیم - صرفاً با تبریک و دعایی که بر تو بفرستیم راضی باشیم.   به دست بنده چه باشد جز آفرین و دعا - هیچ چیزی به جز تبریک و دعا نمی‌توانیم به تو عمل کنیم به دست بنده.