عنصری:گفتم متاب زلف و مرا ای پسر متاب گفتا که بهر تاب تو دارم چنین بتاب

🔰شرح قصیده 4 عنصری:«🕊️🌹»   گفتم متاب زلف و مرا ای پسر متاب - گفتم که به خاطر زلفت وجودم را در آرامش نگه دار گفتا که بهر تاب تو دارم چنین بتاب - گفتم که به خاطر خوشبختی و شادابی تو، من به این شکل می درخشم گفتم نهی برین دلم آن تابدار زلف - گفتم که زلف تو توهمی در دلم ایجاد کرده گفتا که مشک ناب ندارد قرار و تاب - گفتم که مشک تو بوی ناب و تأثیری خاص ندارد گفتم که تاب دارد بس با رخ تو زلف - گفتم که زلف تو با رخش تابانی زیبا و قدرتی خاص دارد گفتا که دود دارد با تفّ خویش تاب - گفتم که دود زلف تو با تفّ خود سرخوشی ایجاد می‌کند گفتم چون مشک گشت دو زلفت برنگ و بوی - گفتم که زلف تو مانند مشک، در رنگ و بویش فاخر است گفتا که رنگ و بوی ازو برده مشک ناب - گفتم که رنگ و بوی مشک تو از زلف تو برده شده است گفتم که من خجسته شده در پی ماهی تو - گفتم که به خاطر زلف تو دلم خجسته شده است گفتا خسوف نیست ، مه از غالیه نقاب - گفتم خسوفاتو شبیه خجالتم دارد و تو از پوست و فر حجاب در بیایی گفتم به لاله و گل ، روی تو داد رنگ - گفتم که لاله و گل زیبایی خود را از رخ تو میگیرند گفتا دهد بلاله و گل رنگ ماهتاب - گفتم که رنگ ماهتاب، به لاله و گل رنگ خوشبوت می‌دهد گفتم چرا ستاند ماه از رخ تو نور - گفتم چرا ماه نور خویش را از رخ تو می‌گیرد گفتا که ماه نور ستاند ز آفتاب - گفتم ماه نور خود را از آفتاب می‌گیرد و با نور آفتاب خود را نمایان می‌کند گفتم که از حجاب نیاری رخت برون - گفتم چرا از حجاب تو پوست و ظاهرم را برون نمی‌آوری گفتا که ماه پر شود ار شرم در حجاب - گفتم که اگر تو در حجاب بمانی، مه پر خواهد شد از شرم و ناامیدی گفتم مصیب عشق توام وز تو بی نصیب - گفتم که عشق تو بر دلم مصیبت است، و من بی تو بی نصیبم گفتا که بی نصیب ز تهمت بود مصاب - گفتم که عدم شانسی برای من به خاطر ناخوشی‌ها و مشکلات است گفتم که چون بتاب کمانم ز عشق تو - گفتم که همچون تابش زلال عشق تو، کمان عشقم را دراز کن گفتا کمان شد آری دعد از پی رباب - گفتم که کمان عشقم دراز شد، و اکنون از ریشه رباب می‌تازم گفتم دلم بسوزد وز دیده خون چکد - گفتم که دلم در آتش می‌سوزد و چشمانم اشک خونین می‌ریزند گفتا که تا نسوزد گل کی دهد گلاب - گفتم که تا گل سوخته نشود، نمی‌توان شادی و خوشبوی گلاب را تجربه کرد گفتم سحاب وار ببارم ز دیده خون - گفتم که تا اشک خونینم مانند ابرها ببارد گفتا عجب نباشد باریدن از سحاب - گفتم عجب نیست که اشک خونین از چشمم ببارد مانند باران از ابر گفتم که دودم از دل و ابرم ز چشم خاست - گفتم که دود زلف تو از عشق دلم برخاست و ابرهای چشمانم از اشک گفتا که دود از آتش خیزد بخار از آب - گفتم که دود از آتش برخاسته و بخار از آب می‌شود گفتم چرا ببردی خواب از دو چشم من - گفتم چرا خواب از چشمانم برداشته شده است گفتا بدان سبب که نبینی مرا بخواب - گفتم به خاطر این است که تو مرا در خواب نمی‌بینی گفتم بخواب یا بی با ناله همرهی - گفتم که بخوابی یا بی همراهی اما با ناله گفتا که خواب بهتر است همراه با نالۀ رباب - گفتم که بهتر است با ناله رباب همراه بخوابیم گفتم که از دلم بنشان تو شرار غم - گفتم که شرارهای غم را از دلم بردار و بیرون بیاور گفتا شرار غم که نشاند بجز شراب - گفتم که شرارهای غم را بجز دریاچه شادی (شراب) نشانی ندارد گفتم خورم شراب چگویی صواب هست - گفتم چگونه این شراب را بنوشم تا درست باشد گفتا ثنای دولت سلطان خوری صواب - گفتم که خوردن شراب ثنای دولت و بهترین راه برای خوردن صواب است گفتم بیمن دولت آن سید ملوک - گفتم که بدون تو، دولت آن سلطان ولیعهد چه بی‌ارزش است گفتا به فر دولت آن مالک الرقاب - گفتم به خاطر بخشش و بزرگواری آن خداوندی که آفریدگان را سلطان کرده است گفتم شه معظم سلطان نامجوی - گفتم که شما شهریار محترم و سلطانی بی‌نام و نشان هستید گفتا امیر سید محمود کامیاب - گفتم تو آقایان بزرگوار و موفق، امیر سید محمود خوشبختی را به دست آورده است