عرفی:خوش آن محفل که از می گر سرایم رو بسوزاند به هر جانب که غلتم داغ در پهلو بسوزاند

من بیت آخر را به این شکل شنیده ام:چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت عرفیمسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

به نظر من در این شعر عبارت "سر کن" درست است.خو کردن، به معنای عادت کردن و انس گرفتن است که تاثیر آن در خود شخص متجلی میشود.حال آنکه مصراع دوم به تاثیر روش سر کردن (تعامل کردن) با دیگران، در آنها اشاره میکند. (با دیگران چنان تعامل داشته باش که تو را همواره از خود بینگارند / دوست بدارند)

چنان خوکن به نیک از بد که بعد مردنت عرفی مسلمانت به زمزم شویدوهندوبسوزاند

مرحبا جناب دکتور ق مصلح! به اساس کدام معیار بایستی مسلمان "نیک" و هندو "بد" باشد؟

متن غزل از روی نسخۀ انصاریخوش آن محفل که از گرمی شرابم رو بسوزاندبه هر جانب که غلتم داغ من پهلو بسوزاندمیا در باغ ما رضوان، که نخل آرای این گلشنبه هر جانب که رو آرد، نسیمش رو بسوزاندلبم گر با ترنم آشنا گردد در این مستیصد آتش خانه از یک نعرۀ یاهو بسوزاندز مهر ای عافیت زانو نرنجانی که از گرمیسر شوریدۀ من عشق را زانو بسوزانداگر یک دم نفس در دل نگهدارم، ز هر مویمجهد برقی که چندین خانه از هر سو بسوزاندچنان با نیک و بد عرفی، به سر کن کز پس مردنمسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

بیت آخر را چنین شنیده ام که متأسفانه نسخه اش را به خاطر ندارم .به نیک و بد چنان خو کن ! که بعد مردنت عرفی مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

نادرست:خوش آن محفل که از می گر سرایم رو بسوزاندبه هر جانب که غلتم داغ در پهلو بسوزانددرست:خوش آن محفل که از گرمی شرابم رو بسوزاندبه هر جانب که غلتم داغ دل پهلو بسوزاند

نادرست:ز بهر عافیت زانو نرنجانی که از گرمیسر شوریده ی من عشق را زانو بسوزانددرست:ز مهر ای عافیت زانو نرنجانی که از گرمیسر شوریده ی من عشق را زانو بسوزاند

من هم بیت آخرین را مانند نوذر الماس چنین شنیده ام:چنان با نیک و بد خو کن که بعد از مردنت عرفیمسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند؛و اما ازآنجاییکه با معنا، مفهوم، مرام و پیام آن موافق نیستم، با اندک تصرف و تغییر موجه، درآن چنین می نویسم:چنان با مردمان خو کن که بعد از مردنت عرفیمسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند؛ امیدوارم بدانم که دیگران دراین مورد چه فکر می کنند؟

من آخرین بیت این غزل را چنین شنیده ام:چنان با نیک و بد خو کن که بعد از مردنت عرفیمسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

عرفی قرن دهمی و سالیانی در هند گذرانده پس اوردن مسلمان و هندو به عنوان دو مرام و روش زیست شگفت نیست

طالب آملی به استقبال این غزل رفته و در بیت ما قبل آخر این گونه آورده است:محبت بین که گر بادی وزد بر کاکل شمعیز غیرت خویش را پروانه چون هندو بسوزاندطالب آملی، تصحیح طاهری شهاب، 451.

در چنین جامعه ای آنچنان زندگی کن که مسلمان تورا از خود بداند وتو را با آب زمزم غسل دهد. وهندو نیز تورا از خویش بداند وتو را پس از مرگ بسوزاند ...

چنان با مردمان سر کن که عرفی از پس مردن مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

من این بیت راچندین سال قبل درمسابقه ای که درمجله یادگاریاایرانشهر(دقیقا به یادندارم کدام مجله بوده) ترتیب داده شده بوداینگونه خوانده ام :.چنان باخوب وبدسرکن که بعدازمردنت عرفی مسلمانت به زمزم شویدوهندوبسوزانت