عرفی:بندهٔ دل شوم که او، خون فراغ می‌خورد خدمت درد می‌کند، نعمت داغ می‌خورد

متن غزل ار روی نسخۀ انصاری:بندهٔ دل شوم که او خون فراغ می خوردخدمت درد می کند، نعمت داغ می خوردطوبی خلد عافیت، می نخرم به مشت خسزان که تذرو این چمن، طمعهٔ زاغ می خورداز چمنی نمی برد، میوۀ برگزیده ایآن که وظیفهٔ ثمر، از همه باغ می خورداین چمن محبت است، الحذر ای بهشتیانبوی گل بهشت ما، مغز دماغ می خوردبی ادب است موسی ام، ره مدهش به طور عشقکو لب شعله می گزد، خون چراغ می خوردمی نخورد کباب هم، آن که به ذوق آرزوکاسۀ زهر می کشد، سینۀ داغ می خوردعرفی تشنه را ز من، مژده که گر یه ایستدآب حیات از کف خضر سراغ می خورد

نادرست: طوبی و خلد عافیت، می نخرم به مشت خسزان که تذرو این چمن، طمعهٔ زاغ می خورددرست: طوبی ِ خلد عافیت، می نخرم به نیم جو زان که تذرو این چمن، طمعه ی زاغ می خوردمن شخصا ً فکر می کنم به یقین بسیار کلمه ی (طوبی) هم باید (طوطی) باشد چرا که بعد از آن نام دو مرغ دیگر می آید و مقایسه ای میان آنهاست. اما در سه نسخه ای که در دست دارم(دو خطی و یک چاپی) هر سه واژه ی مورد نظر (طوبی) بود

نادرستاز چمنی نمی برد، نعمت برگزیده راآن که وظیفهٔ ثمر، از همه باغ می خورددرست:از چمنی نمی برد، میوه ی برگزیده ای آن که وظیفه ی ثمر، از همه باغ می خورد

نادرست:بی ادبی است موسی ام، ره بدهی به طور خودکو لب شعله می گزد، شمع و چراغ می خورددرست: بی ادبی است موسی ام، ره مدهش به طور خودکاو لب شعله می گزد، شمع و چراغ می خورد

نادرست:عرفی تشنه را ز من، مژده که گر نایستدآب حیات از کف، خضر سراغ می خورددرست: عرفی تشنه را ز من، مژده که گر نایستدآب حیات از لب ِ خضر سراغ می خورد اگرچه واژه ی (کف) از نظر معنایی زیباتر است، اما در سه نسخه ای که من دارم (لب) نوشته شده و (لب ِ خضر) است ؛ با کسره ی اضافه ، نه ویرگول مکث