عرفی:در محبت لب خشک و دل تر می خندد مست مخمور در این تنگ شکر می خندد

دیده از شاهدِ امید فروبند و ببینکه لبِ شام، به صد ذوقِ سحر می خندد.عرفی‌شیرازی..اینجا میشود (امید) را همان ایده‌آل‌های ذهنی در نظر گرفت که چشم آدم را بر خیلی چیزها میبندند..کسانی که به شدت دنبال ایده آل هستند، از دیدن خوبی‌های اطرافشان محروم میشوند، چون همیشه چشم به ایده‌آلی دارند که نیست!.عرفی در این بیت میگوید این امید به ایده‌آل، مثل شاهدی زیباست و شما را به خودش متوجه می‌کند و نمیگذارد زیبایی‌های دیگر را ببینید..کافی‌ست چشم از این ایده‌آل‌ها بردارید تا زیبایی‌های دیگر به چشمتان بیاید..مثل آدمی که تمام شب به فکر سحر هست و از دیدن زیبایی‌های شبمحروم میشود.مثل مرد و زنی که برای دوستی ایده‌آل‌های عجیب دارند و تنها می‌مانند..مثل انسانی که ایده‌آل مالی او را از زندگی هرچند ساده باز می‌دارد..مثل دانش آموزی که ایده‌آل دانشگاه‌های بزرگ، او را از لذت تحصیل در دانشگاه خودش باز می‌دارد..و خیلی ایده‌آل‌های بیهوده و دست نیافتنی دیگر..باید پذیرفت آنچه را که نمی‌توان تغییر داد.بیدل میگوید:.حریفِ گوهرِ نایاب نبود سعیِ غواصانمگر این کامِ دل از همتِ مردان شود پیدا.بیدل‌دهلوی..یعنی اگر گوهری را پیدا کنید، دیگر نایاب نیست، پس عملا هیچ غواصی نمیتواند آن مروارید دست نیافتنی را به دست بیاورد، چون دست نیافتنی بودن یک ایده‌آل است که توی دست نیافتنی بودن معنا دارد..پس فقط از همت مردان و قدرت گذشتن از ایده‌آل است که آن مروارید دست نیافتنی (که همان بی نیازی‌ست) به دست می‌آید...عمران صلاحی میگوید:.این راه چه ماه می‌تواند باشدهر گوشه پناه می‌تواند باشداز مقصدمان سوال کردم، گفتی:مقصد خودِ راه می‌تواند باشد.عمران صلاحی