عرفی:کسی کز فقر جوید کام، درویش کی ماند دلی که ریش باید، مومیای ریش کی ماند

صحیح:کسی کز فقر جوید کامِ دل درویش کی مانددلی گر ریش باید مومیائی ریش کی ماند.چو نشتر می خلد پای تمنا در دلم آریتمنائی که در دل بشکند از نیش کی ماند.کجا در دل گذارم ناله وصلش در نظر دارمکسی کین صید بیند ناز کش در کیش کی ماند.تماشای معانی را اگر چشمی بدست آریفضولیهای عقل مصلحت اندیش کی ماند.ز احسانِ غم آخر هر سر مویم توانگر شدکسی کش غم ولی‌نعمت بود درویش کی ماند