اوحدی:ای سفر کرده، دلم بی‌تو بفرسود،بیا غمت از خاک درت بیشترم سود، بیا

دود دلدل زهجر تو نیاسود بیابی وفائی ندهد سود بیاهر چه کردیم غلط بود مروآنچه گفتیم خطا بود بیازود رفتی ز بَـرَم دیر مپایمُردم از هجر رخت زود بیادوریت ای زهمه خوبترمشادیم بُرد و غم افزود بیابا همه لطف و صفا ای گل نازنشده دل ز تو خشنـود بیابرق عشقت زده بر خرمن دل به فلک رفته زدل دود بـیازان زمانیکه جفا کار شدیجان زدست تو بفرسود بیازهره ات با همه ناکامیهابه هوس دیده نیالود بیازنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

با عرض سلام و خسته نباشید و تشکّرِ فراوان از شما.تنها شبهه ایی ست که بر حقیر حادث شده و آن؛ هنگامِ شنیدنِ تصنیفی ست از بانو «الهه». در این تصنیف؛ گوینده، برنامه را با چند بیتی از شاعرِ بزرگ و ستودنیِ قرنِ هشت «اوحدیِ مراغه ای» آغاز می کند و بیتِ سوّم از غزلِ شماره چهل و هشتِ غزلیّاتِ ایشان را چنین می خواند: «مایۀ راحت و آسایش دل بود رُخت|تا برفتی تو دلم هیچ نیاسود بیا» در حالی که در این پایگاه؛ بجایِ کلمۀ «رخت»؛ «بودی تو» آورده شده.همچنین نیز در غزلِ شماره 104 و در بیتِ اوّل؛ مصرعِ دوّم؛ «جانی زبون چه چاره کند با سه چار مست؟» را «جانِ زبون چه چاره کند با سه چار مست؟» بیان می کند. به حقیر بفرمایید که درتفاوتِ نسخه ها ؛ ما کدام را باید معتبرتر و مطمئن تر بدانیم.از آنجایی که حقیر هر روزه با «اشعار» سروکار دارم و جزوِ لاینفکِّ عمر من است؛ در چنین مواردی برایِ قاطعیّتِ کلمه چه باید کرد؟ از آنجایی که دیوانِ «حافظ»بزرگ؛ براساس نسخه ی قزوینی ست و ما خیالمان راحت و البته معتبرتر. بنابراین تطبیقِ دیوانِ این شاعر چگونه صورت گرفته است؟ لطفاً حقیر را از این سردرگمی خلاص فرمایید.سپاسِ بی نهایت از شما بزرگواران.

میل به عربی انحراف هم می شود به فارسی اما گرایش است . گرایند معنی احتمال می دهد اما .

واقعا زیباست