رودکی:گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

بسیار شهر زیبا و فرح بخشی ست. مانند تمامی اشعار بینظیر فارسی. زنده باد ایران

Zendebad tamame Parsiguyan

با سلام بسیار زیبا بود با سپاس

یادم می آید حدود ده دوازده سال پیش در تهران در یکی از شرکت های کامپیوتری مجموعه ای از اشعار 9 شاعر بزرگ سنتی ایرانی را کار کردیم به اتفاق جمعی از دوستان به نام دیوان فرزانگان که این حقیر در آن مجموعه از پدر شعر پارسی جناب رودکی اشعاری را دکلمه نمودم که یادگار بماند. امروز که این بخش از این سایت و اشعارش را دیدم یاد و خاطره خوش ولی سخت آن روز ها در ذهنم مجسم شد و نا خود آگاه خواستم به تلاش آن موقع دوستانم برای خلق آن اثر دست مریزادی گفته باشم و همچنین به دوستان سایت تاریخ ما هم آفرین گفته و خسته نباشید عرض کنم. پیشنهاد می کنم از تلاش دیگران هم در این زمینه یادی شده و صفحه ای را به آن ها اختصاص دهید. متشکرم!

این شعر جناب رودکی، بنده رو به یاد یکی از مصاحبه های روانشاد عباس کیارستمی انداخت وقتی که گفت: اگر بنا باشد یا من در جهان باشم و یا آثارم، ترجیح می‌دهم خودم باشم، ولی آثارم نه.

روح واقعی ادبیات فارسی را می شود به طور خاص در اشعار سبک خراسانی حس کرد. به شخصه حسّ و حالی که از این دست اشعار خراسانی می گیرم، قابلِ قیاس با هیچ سبک دیگر و هیچ شاعر بلند آوازۀ دیگری نیست.

در بیت دوم شاعر دعای جاودانگی برای ممدوح خود کرده و میگه نمیخواهم آثار امیر باقی باشد بلکه خود امیر را جاودانه میخواهم نوعی دعا و تأبید که بعد ها در قصیده رایج شد.

درورآیا معنی میر در دو مصرع بیت دوم یکی است؟ اگر چنین باشد آیا معنی این دو مصرع یکی نمی شود؟

درودآیا معنی میر در دو مصرع بیت دوم یکی است؟ اگر چنین باشد آیا معنی این دو مصرع یکی نمی شود؟

بنده گمون کنم که ایشون خواهان جاودانگی زندگی ان نه گونه ای جاودانگی که در بردارنده یاد نیک و فرجام کردار نیک در تاریخ و از این دست باشه...نمی دونم تا چه اندازه باورم درست باشه... البته این باور بر پایه انگار امیر بودن معنی میر ه...

عالی  

تازه یافته های رودکی را از  نوشته  علی اشرف صادقی  مینویسم  اگر  دوستان می خواهند به  بالا ببرند من نه آنم که پیش از این بودم تازگی داشتم بپژمردمدلم از هر سخن بیازارد راست گویی که کودکی خردم  - ما همه خوش خوریم و خوش خسپیم تو در ان گور تنگ تنهایی  نه چنانی خفته ای که برخیزی  نه چنان رفته ای که باز آیی - آری مرا بدان  که برخیزمدر زلف عنبرینت بیاویزم واری مرا  بدان که   فراز ایم زیر دو زلفکانت بنخچیزم - به جهان رادمرد بسیارست  عشق بر من همی کند پرواز -بر سر شاخ چنار استاده زاغ بانگ بر برده  به هر سو کاغ کاغ -چرا که خواجه بخیل و زنش جوانمرد است زنی چگونه زنی سیم ساعد و لنبه (فرپه)-همی چه دانی ای  ماهروی مشکین بوی که حال بنده از این پیش بر چه سامان بود  همی خرید و همی ریخت بیشمار درم به شهر هر چه یکی ترک نار پستان بود -با کام خشک و با جگر تفته در گذرایدون که در سراسر این سبز گلستانکافور همچو گل چکد از دوش شاخسار زیبق چو اب بر چکد از ناف آبدان -کمان آزفنداک شد ژاله تیر ‌گل غنچه ترک و زره آبگیر --یکی تلنگ بخواهم زدن بشعر کنون  که طرفه باشد از شاعران خاص تلنگ

درود.بنده برداشت خود را از این محصول کردم و آن را حفظ شدم.و برداشت خود را در معنی می نویسم، چه بسا معنی گفتنی باشد ولی درک کردنی است.اثّرِ میر نخواهم که بماند به جهانمیر خواهم که بماند به جهان در اثرامیگوید نمیخواهم امیر در جهان بماند، میخواهم امیر در اثر ها در جهان باقی بماند.(گویا اشاره به این میکند که مرگ ناخواسته است و مهم اثر بجامانده است،که پرسیدند چه میکنی؟ گفت حکایت می نویسم!گفتند حکایت ننویس! چنان باش که از تو حکایت کنند.کماآنکه استاد دیگری فرمود: حافظ سخن بگوی! که بر صفحهٔ جهاناین نقش! مانَد از قَلَمَت یادگارِ عُمر.)هر که را رفت! همی باید رفته شُمَریهر که را مُرد! همی باید مرده شُمَراهر که میرود دیگر نیست و در شمار رفتگان به حساب می آید. هر که هم مرد در شمار مردگان. (گویا اگر "زیرا" را به اول این بیت اضافه کنیم معنی بهتر استخراج شود و حسن تعلیلی هم باشد به بیت قبل.)و در بیت اول هم اشاره به هنر شده.پیروز باشیم.

چرا خوانش شعر نداره؟