رودکی:با خردومند بی‌وفا بود این بخت خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت

در پی دریافت معنی واژه ها، اتفاقی به نوشتاری متفاوت از این شعر بر خوردم:رو بخور و هم بده که گشت پشیمان هرکه نداد و نخورد از آنچ بیلفخت .مرجع: لغت نامه ی دهخدا( در بخش تعریف واژه ی "پشیمان") :رودکی (از لغت نامه ٔ اسدی )ببینید که این قرائت چه بسیار متفاوت بلکه متضاد با نسخه ی ارایه شده در اینجاست و با نسخه ای هم که بنده تهیه کرده ام.بگذریم که از نظر آهنگ و وزن این نسخه روانتر و منطبق تر باعالم معنی است. چرا کسی که از اندخته بدهد و بخورد باید پشیمان باشد؟ مگر برای گور خود اندوخته باشد!

و سد البته حمید جان در فرهنگ اسدی هم امده است

اما هر دو نسخه یک معنا را می رسانند. در نسخه تاریخ ما هم تاکید بر اینست که هرکه ازاندوخته متمتع شد و به دیگران هم خیری رساند پشیمان نمی شود. کجا به معنی که از ویژگی های سبکی خراسانی است