گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

رودکی:رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

❈۱❈
رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت
زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت
❈۲❈
هر دو یک گوهرند، لیک به طبع این بیفسرد و آن دگر بگداخت
نابسوده دو دست رنگین کرد ناچشیده به تارک اندر تاخت

فایل صوتی قصاید و قطعات شمارهٔ ۱۳

صوتی یافت نشد!

تصاویر

تصویری یافت نشد!

کامنت ها

رهام
2018-02-23T16:34:31
بسیار زیبا
علیرضا اسدی
2022-02-26T20:47:55.4774011
معنا: ۱. (انداختنِ اول به معنایِ آشامیدن به یک بار و به شتاب و یک دفعه است و نه جرعه جرعه نوشیدن، انداختنِ دوم به معنایِ سرودن و گفتن) رودکی مشغولِ نواختنِ چنگ شد و سرودخوانی آغاز کرد پس (تو ای شنونده) شراب سرکش. ۲. از آن میِ سرخی که هم‌رنگِ عقیق است و هرکه دید-اش از سنگِ عقیقِ آب‌شده و ذوب شده تشخیص‌اش نمی‌دهد. ۳. می و عقیق هر دو از یک گوهر و ریشه‌اند اما یکی سرد و منجمد شده و دیگری آتشین و مایع. ۴. می چنان سرخ است که هنوز دست به آن نرسیده سایه‌یِ جام (احتمالا شیشه‌ای) دست را سرخ‌رنگ می‌کند و هنوز به لب نرسیده بوی‌اش به مغز می‌رسد (و هوش را می‌رباید).