رودکی:اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود
❈۱❈
اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود
چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود
خدای را بستودم، که کردگار من است
زبانم از غزل و مدح بندگانش نسود
❈۲❈
همه به تنبل و بند است بازگشتن او
شرنگ نوش آمیغ است و روی زراندود
بنفشه‌های طری خیل خیل بر سر کرد
چو آتشی که به گوگرد بردوید کبود
❈۳❈
بیار و هان بده آن آفتاب کش بخوری
ز لب فرو شود و از رخان برآید زود
کامنت ها