سعدی:شنیدم که در مصر میری اجل سپه تاخت بر روزگارش اجل

هور یکی از واژه های مهم و شاید مهمترین واژه ایرانی است که تاکنون زنده مانده است .منشا آن اوستا است و در فلات ایران به صورت های : مهر ، هور ، خور ، هُور ، خورشیت ،خورشید ، آفتاب ، آفتاو ، افتاو ، .... تلفظ و گویش می شود و این به غیر از متون کهن و باستانی ایرانی است و به خوبی گستره فرهنگی ایران را مشخص می کند ؛فردوسی در شاهنامه 67 بار از واژه هور استفاده کرده است.سه جنگ گران کرده شد در سه روز چه در شب چه در هور گیتی فروزز شبگیر تا سایه گسترد هور همی این برآن آن برین کرد زور اسدی توسی در گرشاسب نامه 15 بار از آن استفاده کرده است ، نظامی گنجوی 6 بار انوری :گیر که گیتی همه چنگست و نای گیر که گردون همه ماهست و هورسعدی : بتابد بسی ماه و پروین و هور که سر بر نداری ز بالین گور سلمان ساوجی :آنکه از کبر، یک وجب می‌دید از سر خویش تا به افسر هورآن شنیدستی که ارباب تجارت گفته اند مهر بر دختر منه ور خود بود چون ماه و هور سنایی :چو حورم نهان و چو هور آشکارا ولیک از حقیقت نه حورم نه هورمبهاالدین زکریای عراقی : چون به جیب افق فرو شد هور روشنی شد ز صحن عالم دورو دیگر شاعران فلات ایران از جمله : شیخ محمود شبستری ، عطار ، اسعد گرگانی ، قاآنی ، اقبال لاهوری ، محتشم کاشانی ، بهار ، بیدل دهلوی ، مسعود سعد سلمان ، وحشی بافقی ، منوچهری و ....