سعدی:هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد

هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گماردهر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیاردروزی اندر خاکت افتم ور به بادم می‌رود سرکان که در پای تو میرد جان به شیرینی سپاردمن نه آن صورت پرستم کز تمنای تو مستمهوش من دانی که بردست آن که صورت می‌نگارداز آن متاع که در پای دوستان ریزندمرا سریست ندانم که او چه سر دارد

عشق و مستوری نباشد پای گو در دامن آورکز گریبان ملامت سر برآوردن نیاردعشق و زهد با هم شدنی نیست بگو سر جای خود بنشین ای کسی که نمیتوانی از سرزنش دیگران سرت را بلند کنی.در اندیشه آبرویی گرد عشق مگرد که عاشقی کار سری نیست که بر بالین است

باغ می‌خواهم که روزی سرو بالایت ببیندتا گلت در پا بریزد و ارغوان بر سر بباردچهره زیبا و سرخ و خونبار را به ارغوان مانند کنند.یعنی تو که به باغ درآیی آبرویی برای باغ نمی ماند و آنرا سرفکنده میکنیشراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمنکه آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

غزل ۱۶۶  وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن  ۱_هرکه چیزی دوست دارد ، جان و دل بر وی گمارد هرکه محرابش تو باشی ، سر زخلوت بر نیارد [محراب : جایی در مسجد که امام در آنجانماز می گزارد ، قبله / خلوت : عزلت و گوشه نشینی / گماشتن : سپردن / کنایه : سر بر آوردن از چیزی (روی بر گرداندن و ترک کردن چیزی ]  معنی بیت اول  هرکس چیزی را دوست دارد، جان و دل خویش را بر آن متمرکز می سازد .هرکس در برابر محراب تو سر بر سجده نهد ، راضی نمی شود که از آن خلوت سر بر دارد. ۲_روزی اندر خاکت افتم ، ور به بادم می رود سر کان که در پای تو میرد، جان به شیرینی سپارد  [کنایه : در خاک افتادن و به باد رفتن سر ( نابود و تباه شدن ، فدا گشتن ) معنی بیت دوم  اگر روزی سرم به باد رود ،در خاکت می افتم ، زیرا کسی که در زیر گام های تو می میرد ، با شاد مانی و خوشی جان می سپارد . ۳_من نه آن صورت پرستم کز تمنای تو مستم  هوش من دانی که برده ست؟ آنکه صورت می نگارد [تمنّا : امید و آرزو /هوش بردن : مست و مدهوش /کنایه : آن که صورت می نگارد ( خداوند است که همه ء صورتها را می آفریند و نقش می زند ) /تشطیر : صورت پرستم ، مستم ] معنی بیت سوم  من آن صورت پرستی که از تمنای تو مست شود نیستم .می دانی چه کسی مرا از خود بی خود کرده است ؟ آن نقاش ازلی که صورت ها را نقش می زند ۴_عمر گویندم که ضایع می کنی با خوب رویان  وآن که منظوری ندارد، عمر ضایع می گذارد [خوب رویان : جمع خوب روی ، زیبا رویان /مجاز : منظور ( معشوق ) معنی بیت چهارم  به من می گویند که در راه زیبا رویان عمر خویش را تباه می کنی ، اما بر عکس کسانی که دلداری ندارند ، عمر خویش را تباه می سازند . ۵_ هر که می ورزد درختی در سرابستان معنی  بیخش اندر دل نشاند ،تخمش اندر جان بکارد  [ورزیدن : کاشتن /معنی : حقیقت /بیخ : ریشه / تشبیه : معنی به سرابستان ( اضافه ء تشبیهی ) معنی بیت پنجم آن کسی که در بستان سرای حقیقت درختی را پرورش می دهد ، دانه ء آن را در جان کشته و ریشه ء آن را در دل خویش استوار ساخته است . ۶_عشق و مستوری نباشد ، پای گو در دامن آور کز گریبان ملامت سر بر آوردن نیارد  [مستوری : تقوا و پاکدامنی ،نجابت و پارسایی / ملامت : عتاب و سرزنش / یارستن : توانستن /کنایه : پای در دامن آوردن ( گوشه گرفتن و کناره گیری کردن ) / سر بر آوردن ( ظاهر و آشکار شدن ) /استعاره ء مکنیه : گریبان ملامت ] معنی بیت ششم  عشق و پرهیز گاری ناسازاند .به آن کس که نمی تواند سر از ملامت شنیدن در راه عشق بلند کند، بگو که ترک عشق کند و کنار رود. ۷_گر من از عهدت بگردم ، ناجوانمردم ، نه مردَم  عاشق صادق نباشد کز ملامت سر بخارد  [عهد : پیمان / کنایه : سر خاریدن ( تعلل و اهمال کردن / جناس مرکب : ناجوانمردم ، نه مردم /آرایه ء ازدواج : عاشق ، صادق  معنی بیت هفتم  اگر منواز پیمانی که با تو بسته ام بر گردم ،آدمی نه ، بلکه نا جوانمرد هستم ، زیرا کسی که از ملامت شدن در راه عشق شرمنده شود و به خود تردید راه دهد ، عاشق راستین نیست . ۸_باغ می خواهم که روزی سرو بالایت ببیند تا گلت در پا بریزد ، وَارغوان بر سر ببارد  [بالا : قد و قامت / ارغوان : "درختی است دارای گل های قرمز ارغوانی که قبل از ظاهر شدن برگ های درخت می شکفد و در موسم بهار سراپا گل میشود " /تشبیه : قد و قامت به سرو /تناسب و تضاد : پا ، سر / جناس زاید : سرو ، سر / تناسل : باغ ، سرو ، گل ، ارغوان ]  معنی بیت هشتم آرزو می کنم که باغ بالای چو سروت را ببیند ، تا گل به پایت بریزد و ارغوان بر سرت نثار کند  ۹_آن چه رفتار است و قامت؟ وآن چه گفتار و قیامت؟ چند خواهی گفت سعدی ؟ طیبات آخر ندارد. [ایهام : طیّبات ۱_،جمع طیبه ، پاکی ها و نیکویی /سخنان دلپسند و نیکو / ....] معنی بیت نهم  آن چه بالا و چه رفتار موزونی است ؟ و آن چه سخن گفتنی است که با آن قیامت به پا می کنی ؟ای سعدی چقدر می خواهی از این اوصاف زیبا سخن بگویی ؟این نیکویی ها ی رفتاری و گفتاری او پایان پذیر نیست ...