گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

سعدی:من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود سر نه چیزیست که شایسته پای تو بود

❈۱❈
من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود سر نه چیزیست که شایسته پای تو بود
خرم آن روی که در روی تو باشد همه عمر وین نباشد مگر آن وقت که رای تو بود
❈۲❈
ذره‌ای در همه اجزای من مسکین نیست که نه آن ذره معلق به هوای تو بود
تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من هیچ کس می‌نپسندم که به جای تو بود
❈۳❈
به وفای تو که گر خشت زنند از گل من همچنان در دل من مهر و وفای تو بود
غایت آنست که ما در سر کار تو رویم مرگ ما باک نباشد چو بقای تو بود
❈۴❈
من پروانه صفت پیش تو ای شمع چگل گر بسوزم گنه من نه خطای تو بود
عجبست آن که تو را دید و حدیث تو شنید که همه عمر نه مشتاق لقای تو بود
❈۵❈
خوش بود ناله دلسوختگان از سر درد خاصه دردی که به امید دوای تو بود
ملک دنیا همه با همت سعدی هیچست پادشاهیش همین بس که گدای تو بود

فایل صوتی دیوان اشعار غزل شمارهٔ ۲۶۰

تصاویر

کامنت ها

کسرا
2016-08-24T10:04:21
واقعا شاهکاره
گمنام
2016-07-09T19:20:37
من چه در پای تو ریزم که سزای تو بودسر نه چیزی است که شایسته پای تو بود نیز دیده شده است( سزای به جای خورای)استاد توس می فرماید:دلیری زهشیار بودن بوددلاور، سزای ستودن بود.
علی عباسی
2016-06-25T01:56:21
از شاهکارها ی سعدی که خوشبختانه از تهدید حضرات ترانه خوان مصون مانده...وگر نه که در حاشیه پرمیشد از نظرات بزرگواران که نمیدانم کدام خواننده خوانده ست این غزل را
علی احمدی
2021-03-30T14:37:18
تو درسا اومد‌ن ما رو اذیت می کنند...
عبدالله
2017-12-28T19:47:19
در جواب آقای عباس:استاد عبدالوهاب شهیدی دو بیت از این غزل رو همراه با غزلی از عبید زاکانی، در برنامه گلهای رنگارنگ 345 به آواز خوانده اند:من پروانه صفت پیش تو ای شمع چگلگر بسوزم گنه من نه خطای تو بودخوش بود ناله دلسوختگان از سر دردخاصه دردی که به امید دوای تو بود
پریشان روزگار
2017-01-29T09:02:31
دریغم آمد ، بیت الغزلی که فروغی در حاشیه آورده است با شما در میان ننهم: سالها قبله صاحب نظران خواهد بودبر ( هر) زمینی که نشان کف پای تو بود
ایرانی
2018-08-18T22:00:03
تا تو را جای شد ای سرو روان در دل منهیچ کس می‌نپسندم که به جای تو بود
امین
2018-08-18T22:00:39
خوش بود ناله دلسوختگان از سر دردخاصه دردی که به امید دوای تو بودملک دنیا همه با همت سعدی هیچستپادشاهیش همین بس که گدای تو بود
امیر amirneyshabori۵۱@gmail.com
2022-01-17T23:14:21.4764004
مصرع اول من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود در بعضی نسخ پسند تو بود که البته این دستکاری متاسفانه در همه ی آثار شعرا و نویسندگان مشهوده به امید روزی که هر ویراستاری بنا به سلیقه ی شخصی تغییر در اصل متون ندهند اینکار همانند این می مانند که ما بنا به سلیقه خود بخواهیم یکی از آثار کمال ملک را تغییر بدهیم  
فرزاد
2022-04-17T21:52:19.5816529
این مصرع در یک غزل دیگر تکرار شده است و در آنجا به این صورت آمده است من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست... کاربرد کلمه‌ی پسند در این غزل قافیه را به هم می‌ریزد
امیر
2022-04-19T18:23:36.160697
در این جا خورا به لحاظ آهنگی به مراتب از سزا سزاوارتر است. 
اسیر تهرانی
2022-04-25T23:01:07.424184
صحیح می‌فرمایید. ممکنست کاتب "خورای" را نفهمیده و "سزای" را به‌جایش نوشته باشد. 
اسیر تهرانی
2022-04-25T23:01:57.4782838
احسنت! سپاس فراوان!
Hadi Golestani
2023-02-09T10:14:08.9460152
خدای  را هزار سپاس که علم نوشتن و   خواندن رابه ما هدیه کرد و پس از آن هدیه خرد... دراین هیوهیای دنیا، و هرج و مرج بر این  ذهن پریشان و ناامید، با خواندن این غزل زیبا چطور به یکباره رنگ امید و زندگی میدهد این غزل زیبا
شهرام همائی
2023-10-05T17:11:28.4922781
درود. در همه ی دیوانهائی که این کوچک تاکنون دیده ام، نیم بیت نخست چنین آمده است: من، چه در پای تو ریزم که سزای تو بود. "خورای تو" یکی از نازیبا تر و نادرست تر  گزینه هائیست که من تا کنون به جای "سزای تو" دیده ام هشیار باشید که یکی از خویشان خورا، خوراک است و دم دست بودن واژه ی خوراک موجب آن می شود که معنائی که از خورا در اندیشه در می آید به معنای خوراک نزدیک باشد و از سوی دگر، با بودن واژه ی زیبای "درخور" که معنا و کاربردی روشن و جا افتاده دارد و اقبال بسیاری در ادب پارسی به آن شده است، خورا هرگز نمی تواند، در خور و شایسته بودن را  به زیبائی و خوبی نمایندگی کند.چکیده ی سخن اینکه: خورا بسیار زشت و، سزا بسیار زیبا و درست می نماید و در شگفتم که چگونه این مصرع می تواند در نازیباترین گونه ی خویش ، (البته پس از شکل : که خوراک تو بود) در این تاربرگ نهاده شود.  منابعی که در آنها  این مصرع با : " سزای تو بود" گزارش شده را به زودی برای علاقه مندان خواهم شناساند. سپاس 🌿🌿🌿